Διαβάσματα [166] – Κώστας Δ. Κυριαζής

Ο δρόμωνας που τον μετέφερε από την απέναντι ακτή άραξε στο λιμάνι του Βουκολέοντα και ο λίγος κόσμος που είχε συνταχτεί μόλις που τον ζητωκραύγασε. Δεν ήταν επιστροφή στρατηλάτη δεν ήταν επιστροφή ανθρώπου που προσπάθησε, που είχε πίστη στο παρόν και το μέλλον, που έκανε την πρώτη κρούση στον εχθρό, που διάγνωσε τις αδυναμίες του, αλλ’ αλίμονο και τις δικές του. Αδυναμίες όχι προσωπικές, αλλά του καιρού του, της αποδιοργανώσεως, της ανεμελιάς, της έλλειψης της κάθε ανησυχίας για ό,τι γινόταν πέρα απ’ τα τειχιά της Κωνσταντίνου Πόλης. Πολέμησε, νίκησε, δεν είχε λάφυρα ούτε σκλάβους· ρηχή η νίκη του για τους πολλούς.

 

Κώστας Δ. Κυριαζής, «Ρωμανός Ο Δʹ Διογένης», ΤΑ ΝΕΑ, 2010, ISBN: 78-960-469-814-1, Σελίδα: 188.

Ποιος την

Ο συλλέκτης

Τη συλλογή

Ορίζει

Τρέχων Αιώνας

Χωρίς την εικόνα

Αβοήθητες πλέον

Μοιάζουν

Οι λέξεις

Σχέσεις [24]

Διανυσματικά

Αλγεβρικά όχι

Άθροιζε

 

Υ.Γ. Βοηθητικό

Στο νου

Λέξεις

Πακτωμένες

Και φράσεις

Και όμως [2]

Αδιανόητο

Να μη μας

Αγαπούν

Αυτοί που

Αγαπάμε

Διαβάσματα [165] – Άγγελος Σ. Βλάχος

Ο ΘΡΙΑΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΖΙΚΟΥ αντήχησε σ’ όλη την Ελλάδα. Στην Σπάρτη έφτασε σαν θρήνος. Σε λίγες μέρες οι Αθηναίοι κατάπληκτοι μάθαιναν πως η Σπάρτη σκεφτόταν να στείλει πρεσβεία για να ζητήσει ειρήνη, αφού έβλεπε ότι παρ’ όλη την υποστήριξη του Φαρνάβαζου, παρ’ όλα τα περσικά τάλαντα, ήταν αδύνατον να νικήσει. Αντιστάθμισμα τρομερό, η Αθήνα είχε πια τον Αλκιβιάδη. Έκθαμβος ο Δήμος έβλεπε λίγο αργότερα, να στέκεται στο βήμα ο τέως Έφορος της Σπάρτης Ένδιος και να ζητάει ειρήνη!

 

Άγγελος Σ. Βλάχος, «Ο κύριός μου Αλκιβιάδης», ΤΟ ΒΗΜΑ Βιβλιοθήκη, 2008, ISBN: 978-960-469-085-5, Κεφάλαιο Ι, Σελίδα 355.

Ερώτημα [2]

Ποιο πιο

Έτη Πεντήκοντα

Τα που φύτεψες

 Σ’ ένα εξαίσιο

  «Λυπάμαι»

Άνθος άνθισαν

Περί ορίων [3]

Δεν όλα τα
Μυαλά την αυτή
Ακτίνα σκέψης
Έχουν

Ιδού η απορία

Βοηθάνε

Οι λέξεις

Στο να

Αισθάνεσαι;