Ούσα

Στα ενύπνια

Παρούσα

Στη ζωή

Απούσα

Αθροιστικά

Είναι πολλοί αυτοί

Που δεν να

Τη ζωή τους

Κοσμίσουν

Γνωρίζουν, επιθυμούν

Μπορούν, τολμούν

Διαβάσματα [207] – Ονορέ Ντε Μπαλζακ

Η Σαμπό έκλεισε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, προκαλώντας τη δυσπιστία του Πονς, και βρήκε τον Μαγκούς ακίνητο μπροστά στους τέσσερεις πίνακες. Αυτή η ακινησία, αυτός ο θαυμασμός, δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά παρά μόνον από εκείνους που η ψυχή τους ανοίγεται στο ωραίο ιδανικό, στο ανέκφραστο συναίσθημα που γεννά η τελειότητα στην τέχνη· μπορούνε να τα καταλάβουνε μόνον εκείνοι που καρφώνονται στα πόδια τους για ώρες ολόκληρες, στο Μουσείο μπροστά στα αριστουργήματα της τέχνης, μπροστά στη «Τζιοκόντα» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, μπροστά στην «Αντιόπη», αυτόν τον θαυμάσιο πίνακα του Κορέτζε, μπροστά στην «Κυρά του Τιτσιάνο», στην «Αγία Οικογένεια» του Αντρέα ντελ Σάρτο, μπροστά στα «Παιδιά τα τριγυρισμένα από άνθη» του Ντομενιτσίνο, μπροστά στη μικρή σύνθεση και στο «Πορτρέτο γέρου» του Ραφαήλ.

 

Ονορέ Ντε Μπαλζάκ, «Ο Εξάδελφος Πονς», Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, 1971, ISBN: Άνευ, Μετάφραση: Κώστας Θεοφάνους, «XXXIX Συμφωνημένη δωροδοκία», Σελίδα 159.

Στάγδην

Με το σταγονόμετρο

Μου έδινες

Κι ας το κατάλαβες

Μην

Περί ενυπνίων

Αν να τα κρατήσω

Θέλω κάθε που

Σηκώνομαι

Θα να σημειώνω πρέπει

Τα πώς και τα τι

Εκ Πείρας [7]

Πράγματα που

Φαίνονται

Απλά

Δεν πάντα

Είναι

Διαβάσματα [206] – Σώτη Τριανταφύλλου

Συχνά, διαβάζοντας μεγάλους συγγραφείς, αποφασίζω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ: μου λείπει η δύναμη της εικονοπλασίας, η φαντασία, μου λείπει το αρχιτεκτονικό σχέδιο, η σωστή κυανοτυπία· μου λείπει η προσωπικότητα. Θα έπρεπε ν’ αλλάξω επάγγελμα, να πάψω να κοροϊδεύω τον κόσμο· κάνω κάτι περιττό, ίσως και επιβλαβές· αντί οι αναγνώστες να χάνουν το χρόνο τους μαζί μου, θα έπρεπε να διαβάζουν άλλους: κάθε μέρα οι «άλλοι» πληθαίνουν· στους άλλους προστίθενται καινούργιοι· από τη Νότια Αφρική, από την Ολλανδία από τη Σενεγάλη.  Είμαι αποτυχημένη συγγραφέας αλλά επιτυχημένη αναγνώστρια: να θυμηθώ αργότερα να κατεβάσω από το ράφι της βιβλιοθήκης (σαν τον πατέρα μου, έχω δύο βιβλιοθήκες, τις οποίες ψαχουλεύω από κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ· ανεβαίνω σ’ ένα σκαμνί από το οποίο σκαρφαλώνω με ριψοκίνδυνο τρόπο στα ράφια) τον Σόμερσετ Μομ, τον Τζον Άπνταϊκ, τον Λ. Π. Χάρτλυ… τον Β. Σ. Νάιπολ, τον Λόρενς Ντάρελ, τον Ερνέστο Σάμπατο… Να τους ξαναρίξω μια ματιά…

 

Σώτη Τριανταφύλλου, «Ο Χρόνος Πάλι»,  Πατάκης 2009,  ISBN: 978-960-16-3410-4, «Η τέχνη της μυθοπλασίας», Σελίδα 290.

Αν κάτι

Αν κάτι καλό

Σου χάρισε η φύση

Ανάστημα, Υγεία

Ομορφιά

Να χαίρεσαι

Να επαίρεσαι

Μην

Ανάγνωση

Εσείς πόσα

Εκατομμύρια

Γραμμές

Έχετε

Διαβάσει

Από σημείο πέρα και ένα

Δύσκολο να τα

Φτιασίδια

Της μνήμης

Αναγνωρίσεις

Και να από αυτά

Απαλλαγείς

Πόθος ευσεβής

Παν μετρήσιμο

Κάπως, κάπου

Από κάποιον

Μετρημένο

Διαβάσματα [205] - Νίκος Χατζηνικολάου

Σε μια ομιλία του σε εκδήλωση στην κοινότητα Θρακομακεδόνων, με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε ετών από το θάνατο του Απ. Καλδάρα, ο Λ. Παπαδόπουλος είχε αναφερθεί στην «Αγία Τριάδα» του λαϊκού τραγουδιού, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «πατριάρχης υπήρξε ο Μ. Βαμβακάρης, ενώ ισότιμα δεξιά του και αριστερά του στέκονται ο Απ. Καλδάρας και ο Β. Τσιτσάνης».

 

Νίκος Χατζηνικολάου, «Απόστολος Καλδάρας», IANOS ο μελωδός, Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2008, ISBN: 978-960-7827-95-1, «Η «Αγία Τριάδα»»,  Σελίδα 35.

Συλλογές [3]

Στριμωγμένα

Εκθέματα

Κατάφωρα

Αδικημένα

Πόσες;

Ένας θεούλης ίσως γνωρίζει

Πόσες όμορφες σκέψεις

Πέρασαν απ’ το μυαλό μου

Και χάθηκαν

Με

Με αδικαιολόγητη

Προσήλωση

Ασκώ

Καθημερινές

Συνήθειες

Ζώσα Μνήμη

Την πρώτη φορά

Που βραδάκι

Διασχίσαμε

Την Πλάκα

Θυμήθηκα

Και ρίγησα

Δεν [5]

Τι κρίμα που

Να μαζί σου

Συζητήσω

Τα που

Μ’ εσένα

Ενύπνια

Βλέπω

Δεν

Διαβάσματα [204] – Μανώλης Ρασούλης

Ο τραγουδιστής ή η τραγουδίστρια δεν είναι το παν. Μπορείτε να φανταστείτε το Χόλυγουντ μόνο με τον Τομ Κρουζ και τον Μπραντ Πιτ, χωρίς τον Κόπολα, τον Σκορτσέζε, τον Σπίλμπεργκ; Βεβαίως το θέμα είναι ότι ο κόσμος χόρεψε, φχαριστήθηκε, ξέδωσε -κι εγώ πέτυχα το πρώτο σκέλος της επιδίωξής μου. Μετά, η δικτατορία της δισκογραφίας επί των ψυχών επέβαλε ένα στάτους εμφιάλωσης του τραγουδιού προς όφελος του ναρκισσισμού των τραγουδιστών και παραγωγίσκων. Η θηριώδης νεοπλουτίλα και νομενκλατούρα των κυβερνώντων οδήγησε το όλο πράμα στον γκρεμό. Παρ’ όλη την πληθώρα και τάχαμ την ελευθερία των ειδών, πάλεψα με νύχια και με δόντια για να κρατήσω τα μπόσικα για να μπολιάσω με μία πνευματικότητα και άλλη ηθική το όλο πράμα. Με περιθωριοποίησαν άρδην. Και κατασκεύασαν τον «Ευτύχη Δυστυχίδη». Τον οποίο μεταχειρίζονται ως πουπέ.

 

Μανώλης Ρασούλης, «Εδώ Είναι Του Ρασούλη», IANOS ο μελωδός, Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2007, ISBN: 978-960-7827-65-4, «Νίκος Παπάζογλου»,  Σελίδα 147.

Περί Έρωτος [3]

Η που

Νόμιζες

Αμυχή

Αποδείχθηκε

Πληγή

Εσείς

Εσείς

Πόσους

Ακαριαία

Αγαπήσατε

Μην / Αμήν

Είναι κάποια

Μην

Που σε φέρνουν

Στο Αμήν