Οι γιατροί
μιλούσαν για ψυχαγωγία, για διασκεδάσεις· και με ποιον, και με τι, ήθελαν άραγε
να ευθυμήσει, να χαρεί;
Μήπως ο ίδιος
δεν είχε αυτοεξοριστεί από την κοινωνία; Μήπως γνώριζε άλλον άνθρωπο ικανό να
διάγει έναν βίο όπως τον δικό του, έναν βίο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον
στοχασμό και την ονειροπόληση; Μήπως γνώριζε άλλον άνθρωπο ικανό να αποτιμήσει
την αβρότητα μιας φράσης, τη λεπτότητα ενός ζωγραφικού πίνακα, την πεμπτουσία
μιας ιδέας, έναν άνθρωπο του οποίου η ψυχή ήταν περίτεχνα σμιλεμένη ώστε να
κατανοεί τον Μαλαρμέ
και να λατρεύει τον Βερλαίν;