αείποτε έφα [17]

Αν

αείποτε έφα [16]

Διαβάσματα [045] – Peter L. Shillingsburg

Επιπλέον των όσων επιφέρει ο χρόνος, πρέπει κανείς να επισημάνει ότι τα αντίγραφα κειμένων είναι πάντοτε διαφορετικά σε λεκτικό, εικαστικό αλλά (και) σε υλικό επίπεδο από τα πρωτότυπα και ότι τέτοιες διαφορές έχουν τις επιπτώσεις τους στο νόημα αλλά και την κατανόηση.

Peter L. Shillingsburg, «Από τον Γουτεμβέργιο στο Google», Εκδόσεις Ροπή, 2017, ISBN: 978-618-5289-06-5, Μετάφραση: Κωνσταντίνος Τάκης, «Συμβάσεις: Ρηθέν/Μη ρηθέν Εννοούμενο/Αντιληπτό», Σελίδα 68.

Επιτύμβιο

Η σκόνη των βιβλίων

αείποτε έφα [15]

. . . και το γνωρίζουν

Ταξίδι των Κύκλων

αείποτε έφα [14]

Από - Έως Πόνος

Διαβάσματα [044] – Νίκος Σαραντάκος

Και παρόλο που κανείς δεν επιδιώκει να αλλάξει το ελληνικό αλφάβητο, δεν θα ήταν ίσως άσκοπο να επισημάνουμε ότι οι Αθηναίοι του Χρυσού Αιώνα μεγαλούργησαν, τόσο σε πνευματικό και καλλιτεχνικό όσο και σε πολιτειακό και στρατιωτικό επίπεδο, χωρίς να έχουν τα γράμματα Ξ, Ψ και Ω στο αλφάβητό τους, ενώ το Η τους αντιπροσώπευε το δασύ πνεύμα!    

Νίκος Σαραντάκος, «Μύθοι και Πλάνες για την Ελληνική Γλώσσα», Εκδόσεις ΕΑΠ – Σειρά 96 Plus, Απρίλιος 2019, ISBN: 978-618-84272-1-1, «Η Φωνηεντιάδα ή ο μύθος για την κατάργηση των φωνηέντων», Σελίδα 52.

 

αείποτε έφα [13]

Τραγούδι

Κυρίως τη νύχτα

Λύπη

Καρδούλα Μου. . .

ΣυνΑναστροφές [3]

αείποτε έφα [12]

Διαβάσματα [043] - Γιασουνάρι Καουμπάτα

«Πριν κοιμηθώ, κλείνω τα μάτια και μετράω τους άντρες που δε θα με πείραζε να με φιλήσουν. Τους μετράω στα δάχτυλα, είναι πολύ ευχάριστο. Μου φέρνει θλίψη όμως που δεν μπορώ να μετρήσω ούτε δέκα».  

Γιασουνάρι Καουμπάτα, «Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών» (Διηγήματα), Καστανιώτης - FAQ, 2010, ISBN: 978-960-03-3845-4, Μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη - Πολυτίμου, «Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών», Σελίδα 24.

Περί Τέχνης

Πολλές φορές

Βρε δε βαριέσαι αδελφέ. . .

Διαβάσματα [042] – Λουίτζι Πιραντέλο

Το ωχρό πρόσωπό της ήταν ένα πυκνό δίχτυ από ρυτίδες, τα βλέφαρά της έσταζαν αίμα, αναποδογυρισμένα, ερεθισμένα από το αδιάκοπο κλάμα. Όμως, ανάμεσα στις ρυτίδες και στο αίμα και στα δάκρυα, τα φωτεινά της μάτια έμοιαζαν μακρινά, από μια νιότη δίχως αναμνήσεις.

Λουίτζι Πιραντέλο, «Χάος» (Διηγήματα), Καστανιώτης - FAQ, 2010, ISBN: 978-960-03-3973-4, Μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς, Κατερίνα Γλυκοφρύδη, «Ο Άλλος Γιος», Σελίδα 18.

Από που

Απόψε

αείποτε έφα [11]

Παρομοίωση [2]

Ατυχώς

αείποτε έφα [10]

Διαβάσματα [041] – Javier Marias

We can live in continual error, believing that we have  a comprehensible, stable, graspable life only to find that everything is uncertain, murky, unmanageable, with no firm foundations; or a complete façade, as if we found ourselves in the theatre convinced we were in the real world, not realizing that the lights have gone down, the curtain has gone up and that we’re on stage, not in the audience, or on a cinema screen, unable to escape, trapped in a film and forced to repeat ourselves with each new showing, transformed into celluloid and incapable of changing the facts, the plot, the shots,  the angle or the light,  or the story that someone else has decided will always be the same.

Javier Marias, “Berta Isla”, ALFRED A. KNOPF, New York 2019, ISBN: 978-0-525-52136-5, Translated from the Spanish by Margaret Jull Costa, IV, Page: 179.