Το ωχρό πρόσωπό της ήταν ένα πυκνό δίχτυ από ρυτίδες,
τα βλέφαρά της έσταζαν αίμα, αναποδογυρισμένα, ερεθισμένα από το αδιάκοπο
κλάμα. Όμως, ανάμεσα στις ρυτίδες και στο αίμα και στα δάκρυα, τα φωτεινά της
μάτια έμοιαζαν μακρινά, από μια νιότη δίχως αναμνήσεις.
Λουίτζι Πιραντέλο, «Χάος» (Διηγήματα), Καστανιώτης - FAQ, 2010, ISBN:
978-960-03-3973-4, Μετάφραση:
Σωτήρης Τριβιζάς, Κατερίνα Γλυκοφρύδη, «Ο Άλλος Γιος», Σελίδα 18.
Το αρκουδάκι προφανώς για να γλυκάνει την πίκρα που εκφράζει το κείμενο;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα
:)
Ε, γιορτές είναι και έρχονται να παραπικραθούμε μην.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληΗμέρα:)