Ολίγιστος: Ιουνίου 2023

Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και πήγα αποφασιστικά εκεί που καθόταν ο Κομεντατόρε. Πήρα το ξεθηκαρωμένο του σπαθί στα χέρια μου, είχα προχωρήσει πέρα από το σημείο που μπορούσα ν’ αποφασίσω τι ήταν δίκαιο και τι άδικο. Σε ένα κόσμο έξω από τον χώρο και τον χρόνο όλα τα δίπολα – πριν και μετά, πάνω και κάτω – έπαυαν να ισχύουν. Σ’ έναν τέτοιον κόσμο δεν μπορούσα πλέον να αντιληφθώ τον εαυτό μου ως εαυτό μου, εγώ και ο εαυτός μου είχαμε βίαια διαχωριστεί.

Χαρούκι Μουρακάμι, «Σκοτώνοντας Τον Κομεντατόρε Βιβλίο ΙΙ», Ψυχογιός, 2022, ISBN: 978-618-01-4300-3, Μετάφραση (από τα Αγγλικά): Βασίλης Κιμούλης, «19 Τώρα Είναι η Στιγμή», Σελίδα 260.

Άλλωστε, λέμε συχνά πράγματα γιατί μας έρχονται στο στόμα, ακόμη κι αν έχουμε επίγνωση της υπερβολής, έτσι δεν είναι; Της έχει συμβεί επανειλημμένα, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως γιατί θέλουμε να πονέσουμε τον εαυτό μας βασανίζοντας τον άλλο, ε, λες, και τι έγινε;, είπα, ξείπα, πετάς μετά στο τέλος κι ένα «δεν το εννοούσα», τι είναι μια φράση στο κάτω κάτω;, ένας αέρας είναι που βγήκε και σκορπίστηκε και δεν ξαναγυρνάει – και πάει τελείωσε.

Ελένη Γιαννακάκη, «ΤαΧερουβείμ Της Μοκέτας», Βιβλιοπωλείον Της «Εστίας», 2007, ISBN: 960-05-1252-3, Κεφάλαιο 15 «Μαθήματα Χαλάρωσης», Σελίδα 201.