Δίνετε τροφή για σχόλια... δεν ήξερα ότι χρησιμοποιείται ακόμα και στον ενικό το αρχαίο ρήμα "απαυδώ". Πόσο απλά, εύστοχα, κατανοητά, γίνεται εικόνα με 5 μόνο λέξεις η ιστορία , πιθανόν ημερών, μηνών ή και χρόνων...Να είστε καλά και καλή συνέχεια.
απαυδώ [apavδó] Ρ10.1α αόρ. και απηύδησα, μππ. απαυδισμένος : έχω εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής, έχω κουραστεί ψυχικά: Aπηύδησα να σε περιμένω. Kαθόταν σε μια γωνιά απαυδισμένη. Δεν μπορώ πια, απαύδησα!
[λόγ. < αρχ. ἀπαυδῶ]
Αυτό που μέτρησε, απέναντι π.χ. στο σκέτο "κουράστηκα", ήταν το, επί της ουσίας, "έχω κουραστεί ψυχικά".
Κατά τα άλλα "η ιστορία" είναι ημερών και μηνών και χρόνων. Αλλά. Τα έχει αφτά η ζωή (μου).
Ευχαριστώ πολύ για τη λεκτική και νοηματική επεξήγηση. Ελπίζω να λυθεί και η όποια παρεξήγηση με το β' πρόσωπο ενικού στο οποίο αναφέρεστε (διότι, μάλλον κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από τα σημάδια?). Ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τις ευχές και ανταποδίδω full extra!
Πιθανόν, κάποιες φορές να αφήνουμε μεν σημάδια, όμως σε λάθος ανθρώπους. Αν συνεχώς διαλέγουμε λάθος ανθρώπους, κάτι μου λέει πως ίσως είμαστε λάθος εμείς. Μήπως κατά βάθος θέλουμε να μπαίνουμε διαρκώς στην θέση του θύματος; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί συμβαίνει αυτό. Αλλιώς, στέλνουμε σημάδια αλλού. Εκεί όπου τα βλέπουν και κατά συνέπεια μας βλέπουν. Καλησπέρα ολίγιστε :-)))
Υπάρχει και η πιθανότητα, αν το άτομο είναι το σωστό (=εκείνο με το οποίο οι κώδικες είναι ίδιοι), να βλέπει τα σημάδια αλλά να επιλέγει να δείχνει πως δεν τα βλέπει. Οπότε, η μη-ιχνηλάτηση ίσως χρήζει ερμηνείας. Καλημέρα. Δ.
fish eye: Το "διαλέγω", εν προκειμένω, και το "λάθος άνθρωπος", συνεκδοχικά, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ποιος δεν θέλει να "διαλέξει" τον σωστό άνθρωπο; Έλα όμως που αλλιώς λειτουργούν τα πράγματα. Όσο για το "θέση θύματος" βεβαίως και ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις αν και, ελπίζω, όχι στη δική μου. Γενικώς, γκρίζα η κατάσταση και μαύρο - άσπρο όχι. Έτσι είναι η ζωή και το "ήδιστον ου επιθυμείς τυχείν" (Θαλής) ισχύει.
Ανώνυμος: Καλημέρα. Στα λόγια μου έρχεστε με τη λογική του ότι η αρχική μορφή, στην εγγραφή, ήταν "αρνείσαι να ιχνηλατήσεις". Προτίμησα, τελικά, το πιο ήπιο "δεν ιχνηλατείς". Το ότι το "άτομο" επιλέγει να μην το δείχνει είναι δικαίωμά του απόλυτα σεβαστό. Όσο για το αίτιο της μη-ιχνηλάτησης, μετά από έτη αρκετά, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ότι είχα να πω, το είπα. Έγραψα πολλά. Έκανα αρκετά. Σχημάτισα άποψη. Απορρίφθηκα. Πλέον, αποφεύγοντας αμύνομαι. Αν ακόμα αφήνω σημάδια είναι γιατί δεν μπορώ να πάντοτε εκτρέψω τις σκέψεις μου που σχετίζονται με το άτομο αυτό. Το παλεύω πάντως.
Υ.Γ. Ο προσδιορισμός βοηθά στο να αποκτήσει ταυτότητα το "Ανώνυμος" και θα μπορούσε να οδηγήσει σε αβάσιμες υποθέσεις τις οποίες, όμως, επιμελώς θα αποφύγω.
Δίνετε τροφή για σχόλια... δεν ήξερα ότι χρησιμοποιείται ακόμα και στον ενικό το αρχαίο ρήμα "απαυδώ". Πόσο απλά, εύστοχα, κατανοητά, γίνεται εικόνα με 5 μόνο λέξεις η ιστορία , πιθανόν ημερών, μηνών ή και χρόνων...Να είστε καλά και καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής:
ΑπάντησηΔιαγραφήαπαυδώ [apavδó] Ρ10.1α αόρ. και απηύδησα, μππ. απαυδισμένος : έχω εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής, έχω κουραστεί ψυχικά: Aπηύδησα να σε περιμένω. Kαθόταν σε μια γωνιά απαυδισμένη. Δεν μπορώ πια, απαύδησα!
[λόγ. < αρχ. ἀπαυδῶ]
Αυτό που μέτρησε, απέναντι π.χ. στο σκέτο "κουράστηκα", ήταν το, επί της ουσίας, "έχω κουραστεί ψυχικά".
Κατά τα άλλα "η ιστορία" είναι ημερών και μηνών και χρόνων. Αλλά. Τα έχει αφτά η ζωή (μου).
Να αισθάνεσαι, να είσαι και να περνάς Καλά.
Ευχαριστώ πολύ για τη λεκτική και νοηματική επεξήγηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να λυθεί και η όποια παρεξήγηση με το β' πρόσωπο ενικού στο οποίο αναφέρεστε (διότι, μάλλον κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από τα σημάδια?). Ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τις ευχές και ανταποδίδω full extra!
Όλα Καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανόν, κάποιες φορές να αφήνουμε μεν σημάδια, όμως σε λάθος ανθρώπους. Αν συνεχώς διαλέγουμε λάθος ανθρώπους, κάτι μου λέει πως ίσως είμαστε λάθος εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως κατά βάθος θέλουμε να μπαίνουμε διαρκώς στην θέση του θύματος; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί συμβαίνει αυτό.
Αλλιώς, στέλνουμε σημάδια αλλού.
Εκεί όπου τα βλέπουν και κατά συνέπεια μας βλέπουν.
Καλησπέρα ολίγιστε
:-)))
Υπάρχει και η πιθανότητα, αν το άτομο είναι το σωστό (=εκείνο με το οποίο οι κώδικες είναι ίδιοι), να βλέπει τα σημάδια αλλά να επιλέγει να δείχνει πως δεν τα βλέπει. Οπότε, η μη-ιχνηλάτηση ίσως χρήζει ερμηνείας. Καλημέρα. Δ.
ΑπάντησηΔιαγραφήfish eye: Το "διαλέγω", εν προκειμένω, και το "λάθος άνθρωπος", συνεκδοχικά, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ποιος δεν θέλει να "διαλέξει" τον σωστό άνθρωπο; Έλα όμως που αλλιώς λειτουργούν τα πράγματα. Όσο για το "θέση θύματος" βεβαίως και ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις αν και, ελπίζω, όχι στη δική μου. Γενικώς, γκρίζα η κατάσταση και μαύρο - άσπρο όχι. Έτσι είναι η ζωή και το "ήδιστον ου επιθυμείς τυχείν" (Θαλής) ισχύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ΠΣΚ, Στέλλα
Ανώνυμος: Καλημέρα. Στα λόγια μου έρχεστε με τη λογική του ότι η αρχική μορφή, στην εγγραφή, ήταν "αρνείσαι να ιχνηλατήσεις". Προτίμησα, τελικά, το πιο ήπιο "δεν ιχνηλατείς". Το ότι το "άτομο" επιλέγει να μην το δείχνει είναι δικαίωμά του απόλυτα σεβαστό. Όσο για το αίτιο της μη-ιχνηλάτησης, μετά από έτη αρκετά, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ότι είχα να πω, το είπα. Έγραψα πολλά. Έκανα αρκετά. Σχημάτισα άποψη. Απορρίφθηκα. Πλέον, αποφεύγοντας αμύνομαι. Αν ακόμα αφήνω σημάδια είναι γιατί δεν μπορώ να πάντοτε εκτρέψω τις σκέψεις μου που σχετίζονται με το άτομο αυτό. Το παλεύω πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Ο προσδιορισμός βοηθά στο να αποκτήσει ταυτότητα το "Ανώνυμος" και θα μπορούσε να οδηγήσει σε αβάσιμες υποθέσεις τις οποίες, όμως, επιμελώς θα αποφύγω.
"Διονυσία", Ολίγιστε. Η κυρία Στέλλα μας παραπάνω, με ξέρει. :-)
Διαγραφή"Νίκος", Διονυσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι Καλά. :-)