Αμέ

 

Διαβάσματα [75]

«Φυσικά  ο ενθουσιασμός του οφειλόταν στις αναθεματισμένες ανοησίες των εφημερίδων», συνέχισε ο Φίσερ, «όμως, όφειλα να σκεφτώ πως σ’ αυτή την ηλικία οι ψευδαισθήσεις ταυτίζονται με τα ιδεώδη. Και σε κάθε περίπτωση, είναι καλύτερες από την πραγματικότητα. Ωστόσο, αναλαμβάνεις μια πολύ δυσάρεστη ευθύνη όταν εκτρέπεις έναν νεαρό από το μονοπάτι του πιο σάπιου ιδεώδους».

«Και ποια  είναι αυτή;» αναρωτήθηκε ο φίλος του.

«Η πιθανότητα να τον ωθήσεις με την ίδια ενεργητικότητα προς μία πολύ χειρότερη κατεύθυνση», απάντησε ο Φίσερ· «προς μια μάλλον ατελέσφορη κατεύθυνση, προς μία  απύθμενη τρύπα, βαθιά όσο το απύθμενο πηγάδι».

G. K. Chesterton, «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ ΠΟΛΛΑ», αλεξάνδρεια - μαύρη γάτα, Μάιος 2018, ISBN: 978-960-221-779-5, Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης, «Το Απύθμενο Πηγάδι», σελίδα 97.

Παλαιόθεν

 

Διαδίκτυο [2]

Σχέσεις [5]

 

Σχέσεις [4]

 

Κάρολος Ντίκενς

 

Διαβάσματα [74]

Όταν απεδείχθη ότι ο νεκρός δεν ήταν νεκρός αλλά ζούσε ακόμα εκεί μέσα στο στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο του ο Μπένι είπε αμέσως στον Γιούλιους να πάει να φέρει το κουτί πρώτων βοηθειών, το οποίο ήταν στο λεωφορείο, πίσω από τη θέση του οδηγού. Ο Μπένι είπε πως γνώριζε ότι δημιουργούσε πρόβλημα στην παρέα, αλλά γνώριζε επίσης ότι ως σχεδόν γιατρός έπρεπε να σκέφτεται και τον όρκο του Ιπποκράτη που είχε σχεδόν δώσει. Αποκλειόταν, δηλαδή, να άφηνε τον τραυματία να πεθάνει από αιμορραγία. 

Γιούνας Γιούνασον, «Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΔΗΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ», ΨΥΧΟΓΙΟΣ, Εικοστή τέταρτη ανατύπωση: Ιανουάριος 2020, ISBN: 978-960-496-859-6, Μετάφραση: Γρηγόρης Ν. Κονδύλης, Κεφάλαιο 15: Δευτέρα 9 Μαΐου 2005, σελίδα 241.

 

Ερώτημα

 

Εν όψει απαγορευτικού

Προτροπή [Πέμπτη]

 

Διαβάσματα [73]

Η αξιολάτρευτη μητέρα πρόσφερε στις κόρες της όλα τα προνόμια του εγωισμού της, αυτού του συμπαθέστατου πάθους, με την έννοια ότι οι εγωιστές, επειδή δεν θέλουν να τους ενοχλούν οι άλλοι, δεν ενοχλούν κανέναν και δεν δυσκολεύουν τη ζωή των γύρω τους με τους κάκτους της συμβουλής και τα αγκάθια της επίπληξης, ούτε με τα τσιμπήματα της σφήκας που επιτρέπονται στις πολύ στενές φιλίες, οι οποίες θέλουν να ξέρουν τα πάντα. . .

Honoré de Balzac, «Ο ΟΙΚΟΣ ΝΥΣΕΝΖΕΝ», ΕΞΑΝΤΑΣ, 2000, ISBN: 960-256-427-Χ, Έφη Κορομηλά, σελίδα 110.

Φωτογραφίζοντας

Χρόνος [3]

 

Διαβάσματα [72]

Ήθελε να ζήσει. Να ζήσει πάση θυσία, έστω κι αν ήταν ακρωτηριασμένος, τυφλός ανάπηρος. . . Λαχταρούσε να ζήσει με όλες του τις δυνάμεις, αρνιόταν να πεθάνει εκεί, στην σκεπασμένη με λάσπη κοιλάδα, κάτω από τον γκρίζο ουρανό που σκοτείνιαζε πια γρήγορα, σ’ εκείνη τη μακρινή και καταραμένη γη όπου δεν έπρεπε να είχε πάει ποτέ. Δεν ήθελε να τελειώσει μόνος και κυνηγημένος σαν σκύλος, σουβλισμένος σαν μακάβριο τρόπαιο στο κοντάρι μιας ισπανικής λόγχης.     

Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, «ο Ουσάρος», Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, Μάρτιος 2019, ISBN: 978-960-16-8256-3, Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη, Κεφάλαιο 6, «Η επέλαση», σελίδα 200.

 

Πρόσεξε

 

Δεν Πάντοτε. . .

 

Ενυπνίων Υπενθύμιση

Διαβάσματα [71]

Ποιο λοιπόν τ’ όφελος, μπορεί να ρωτήσει κάποιος, του να ’σαι μεγάλος; Η απάντηση είναι ότι μπορείς να κατανοήσεις καλύτερα τη μεγαλοσύνη των άλλων, νεκρών ή ζωντανών, και να επιλέξεις τη συντροφιά σου μεταξύ αυτών, και ν’ απολαύσεις και να κατανοήσεις αυτή τη συντροφιά καλύτερα, ακριβώς επειδή την έχεις επιλέξει – κι ακόμα, ότι προσφέρεις ευχαρίστηση στους καλύτερους ανθρώπους και ζεις στις ζωές εκείνων που δε γεννήθηκαν ακόμα. Αυτό, θα ’λεγε κανείς, είναι ένα ουσιαστικό κέρδος της μεγαλοσύνης, δίχως να χρειάζεται να μας τσαλαπατήσει μ’ άρβυλα, ακόμα κι όταν είναι μεταμφιεσμένη σε ταπεινότητα.    

 

Samuel Butler, «Η ΚΟΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΙΡΑ», Gutenberg (Orbis Literae – Editiones Minores), Πρώτη Έκδοση: Δεκέμβριος 1994, ISBN: 960-01-0547-2, Μετάφραση: Έφη Καλλιφατίδη, Κεφάλαιο 22, σελίδα 122.

Δικαίωμα

Από Απόσταση

 

Διαβάσματα [70]

Με ημίκλειστα τα βλέφαρα ο ιερεύς, παρηκολούθει την εργασίαν της συζύγου του, η δε ξανθή του γενειάς μόλις υπέκρυπτε μειδίαμα αφάτου αγαλλιάσεως. Εσκέπτετο ότι εντός ολίγων μηνών θα προστεθή κοιτίς βρέφους εις τον κοιτώνα των. Χθες μόνον έμαθε το χαρμόσυνον μυστικόν. Η παππαδιά το εξεμυστηρεύθη, την νύκτα, εις τα σκοτεινά, συστελλομένη να το είπη εις το φως της ημέρας.

Και ενώ εστήριζε τρυφερώς τα νυσταλέα βλέμματα εις την νεαράν του γυναίκα, διέβαινον  ταυτοχρόνως ενώπιον της φαντασίας του σκηναί διάφοροι του παρελθόντος βίου, προσλαμβάνουσαι βαθμηδόν μορφήν ονείρου και συναρμολογούμεναι εν τη ταχεία αυτών και νεφελώδει διελίξει με την ευφρόσυνον συναίσθησιν της παρούσης ευτυχίας.

«ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 20^ου ΑΙΩΝΑ», Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009, ISBN: 978-960-03-4384-7, Δημήτριος Βικέλας «Ο ΠΑΠΑ-ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ», σελίδα 116.

«Το γαρ άκαιρον. . .» [2]

Ανόητος

Παραδείγματος χάριν, τα ξημερώματα

Επί ισοδυνάμων

Διαβάσματα [69]

Η αληθινή σιωπή στον κόσμο είναι λίγη, σαν την αλήθεια. Υποβάλλει και μεγαλουργεί όπως αυτή. Σου διαπερνάει το λογισμό σα μια δέσμη καθαρής ημέρας. Ορμάει μέσα σου, σου ξεδιπλώνει τις πτυχές. Όπως ένας μυστικός ήλιος σε διαποτίζει ανάμεσα απ’ τις ραφές του κρανίου σου.

Μενέλαος Λουντέμης, «τα πλοία δεν άραξαν», Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, Φεβρουάριος 2019, ISBN: 978-960-16-8167-2, «ήθελα να ’ξερα ποιος είν’ αυτός ο νέος», σελίδα 74.

Τα που να τα

Προτροπή [Τέταρτη]

 

Διαβάσματα [68]

Η ωραία Βολάμνια, έχοντας κάποια συναίσθηση της εκπολιτιστικής επίδρασης της γοητείας της, σταματάει να γράφει τα ραβασάκια της κι ισιώνει συλλογισμένη το μαργαριταρένιο κολιέ. Ο κύριος Μπάκετ το κοστολογεί νοερά και θεωρεί πολύ πιθανό η Βολάμνια να γράφει ποιήματα.

 

Κάρολος Ντίκενς, «Ο ΖΟΦΕΡΟΣ ΟΙΚΟΣ», Τόμος Β', Gutenberg (Orbis Literae – Editiones Minores), A' Ανατύπωση Ιούνιος 2009, ISBN: 978-960-01-1261-0, Μετάφραση: Κλαίρη Παπαμιχαήλ,  Δέκατο Έκτο Μέρος, Κεφάλαιο 53: Τα Ίχνη, σελίδα 423.

 

 

Από μία απάντηση του αείποτε, στις 8 Οκτωβρίου 2007