Διαβάσματα [84]

Αν ο Στάλιν διέταζε τα στρατεύματά του να προωθηθούν νοτιότερα και να μπουν στην Ελλάδα, ο κόσμος θα τα υποδεχόταν τουλάχιστον εξίσου θερμά όσο τα είχαν υποδεχτεί χώρες που μόλις μερικά χρόνια νωρίτερα είχαν προσχωρήσει στον Άξονα. Αντιθέτως ως μέρος της εμβρυϊκής «συμφωνίας των ποσοστών», ο Τσόρτσιλ απαίτησε την απόσυρση όλων των βουλγαρικών στρατευμάτων που ήταν ακόμη στην Ελλάδα. Ο Στάλιν διέταξε αμέσως την αποχώρησή τους. Είναι ένα γεγονός που λίγοι το θυμούνται, όμως έτσι τελείωσε τον Οκτώβριο του 1944 η μισητή βουλγαρική κατοχή της ανατολικής Μακεδονίας και της δυτικής Θράκης. 

Roderick Beaton, «ΕΛΛΑΔΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ», ΠΑΤΑΚΗΣ, Ιούλιος 2020, ISBN: 978-960-16-8237-2, Μετάφραση: Μενέλαος Αστερίου, «ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ (1940-1949)», σελίδα 377.

Συνέπειες

Σάρκα

Αφορμής δοθείσης

Το λακωνίζειν εστί. . .

Σημείωση στον Δημόκριτο [2]

Διαβάσματα [83]

«Είμαι ρεαλιστής σε ό,τι έχει να κάνει με τη ζωή. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις ταινίες είμαι αισιόδοξος. Δεν έχεις άλλη επιλογή, διαφορετικά δεν θα τα καταφέρεις να γράψεις ούτε μία λέξη του σεναρίου, καταλαβαίνεις; Θέλω να πω, και μόνο το γεγονός ότι καταφέρνει να γυριστεί μία ταινία αποτελεί ένα θαύμα. Ασφαλώς, τώρα είναι δυσκολότερο από ποτέ άλλοτε. Ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο. Τώρα περνάς τρεις μήνες του χρόνου γράφοντας το σενάριο και άλλους εννιά μήνες κάνοντας διαπραγματεύσεις. Είναι ψυχοφθόρο».

Τζόναθαν Κόου, «Ο κύριος Γουάιλντερ κι εγώ», ΠΟΛΙΣ, Νοέμβριος 2020, ISBN: 978-960-435-742-0, Άλκηστις Τριμπέρη, «Παρίσι», σελίδα 294.

 

Ένα Περίεργο Φαινόμενο

Διαβάσματα [82]

Περίμενε με τρόμο πως θα τον χτυπούσαν και πάλι. Ήταν σαν κάποιος να είχε πάρει ένα δρεπάνι, να το είχε μπήξει μέσα του και να το στριφογύριζε ξανά και ξανά στο στήθος και τα σωθικά του. Από τον πόνο δάγκωνε το μαξιλάρι και έσφιγγε τα δόντια, ενώ ξαφνικά μέσα στο κεφάλι του, μέσα στο χάος, άστραψε καθαρά μια τρομερή, μια αβάσταχτη σκέψη, πως αυτόν ακριβώς τον πόνο θα πρέπει να ένιωθαν επί χρόνια, μέρα τη μέρα αυτοί οι άνθρωποι που τώρα, στο φως του φεγγαριού, έμοιαζαν με μαύρες σκιές. Πώς ήταν δυνατόν σε ένα διάστημα μεγαλύτερο από είκοσι χρόνια να μην το ήξερε και να μην ήθελε να το ξέρει;

Άντον Τσέχοφ, «Διηγήματα & Νουβέλες», ΨΥΧΟΓΙΌΣ – ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ, Μάρτιος 2019, ISBN: 978-618-01-2803-1, Μετάφραση: Αλεξάνδρα Δ. Ιωαννίδου, Επίμετρο: Τόμας Μαν, «Ο θάλαμος αρ. 6 (1892)», Κεφάλαιο  XVIII, σελίδα 241.

Για μία λέξη

Διαβάσματα [81]

Με την ευκαιρία αυτή γίνεται κάτι πραγματικά απαράδεκτο. Η κυβέρνηση απελευθερώνει τους συνεργάτες των Γερμανών, τα τάγματα ασφαλείας, δηλαδή, που φρουρούνταν μέχρι τότε στου Γουδή μέχρι να δικαστούν και να τιμωρηθούν, τα εξοπλίζουν και τα βγάζουν στο κυνήγι των αριστερών. Έτσι παίρνουν και επίσημο συγχωροχάρτι και από «Γερμανοτσολιάδες» βαφτίζονται «εθνικόφρονες», «στυλοβάτες του κράτους. 

Η αριστερά χάνει τελικά τη μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944 και στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 αναγκάζεται να υπογράψει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να αφοπλιστεί.

Λένα Διβάνη «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας», Πατάκης, Μάρτιος 2019, ISBN: 978-960-16-8603-5, «Νίκος Μπελογιάννης και Έλλη Παππά», «Ο αριστοκράτης αντάρτης», σελίδα 156.

Άποψη (Τρίτη)

Βιβλία [2]

Περί Έρωτος [2]

Διαβάσματα [80]

 Μόνο σ’ εσένα μπορούσα να προσβλέπω για βοήθεια, αν και για σένα δεν έτρεφα παρά μονάχα μίσος. Αναίσθητε, άκαρδε δημιουργέ! Με προίκισες με αισθήματα και πάθη, κι ύστερα με πέταξες, έρμαιο της χλεύης και της απέχθειας των ανθρώπων. Μόνο από σένα, ωστόσο, μπορούσα να αξιώσω οίκτο και επανόρθωση, και από σένα αποφάσισα να ζητήσω τη δικαιοσύνη που μάταια είχα επιχειρήσει να κερδίσω από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα είχε τη μορφή του ανθρώπου.

Μέρι Σέλει, «Φρανκενστάϊν», ΨΥΧΟΓΙΌΣ – ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ, Μάρτιος 2019, ISBN: 978-618-01-2800-0, Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά,  Κεφάλαιο 16, σελίδα 209.

Πόσοι

"Λεμονόδασο"

Σκέψη μία

Διαβάσματα [79]

Να θυμίσω ότι στην «κοινή» μεταφράζουν οι Εβδομήκοντα την Παλαιά Διαθήκη προς χρήση των ελληνόφωνων Εβραίων της Αλεξάνδρειας (είχαν ξεχάσει τη μητρική τους γλώσσα) και ότι όλος ο χριστιανικός κώδικας (τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης) είναι γραμμένα ελληνικά πλην του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, που και αυτό όμως μεταφράστηκε από τα αραμαϊκά από τον ίδιο τον Ματθαίο γύρω στα 44 μ.Χ.

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, «Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ, ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;», GUTENBERG, 2018, ISBN: 978-960-01-1992-3, «ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ», Σελίδα 45.

Απορία [Ενδέκατη]

Όταν [Τέταρτο]

Σχέσεις [6]

Διαβάσματα [78]

Κάθε ημέρα, μεσ’ απ’ τους λιθόστρωτους δρόμους, βαριά κάρα περνούσαν αναπηδώντας γεμάτα Καταδικασμένους. Πανέμορφες κοπέλες· λαμπερές γυναίκες με μαλλιά καστανά, μαύρα, ψαρά· νέοι· παλικάρια και γέροι· με αρχοντική και με χωριάτικη καταγωγή· όλοι κόκκινο κρασί για την Γκιλοτίνα, όλοι φερμένοι καθημερινά στο φως απ’ τα σκοτεινά μπουντρούμια των αποτρόπαιων φυλακών, και μεταφερμένοι μεσ’ απ’ τους δρόμους για να σβήσουν την ακόρεστη δίψα της. Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, ή θάνατος – ο τελευταίος, ο ευκολότερος για να δοθεί, ω, Γκιλοτίνα!

Τσαρλς Ντίκενς, «ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΠΟΛΕΩΝ», ΨΥΧΟΓΙΌΣ – ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ, Μάρτιος 2019, ISBN: 978-618-01-3318-9, Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος, ΤΡΙΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ, Κεφάλαιο 5, «Ο πριονιστής», σελίδα 399.

Απλό

 

Διαβάσματα [77]

Το ροδαλό της προσωπάκι δίχως την παραμικρή σύσπαση, τα μάτια της ούτε καν να προσποιούνται ότι στρέφονται προς το φαινόμενο που είχα υποδείξει, αλλά αντίθετα να έχουν καρφωθεί πάνω μου με μία έκφραση σκληρής, αδιασάλευτης αυστηρότητας, μια έκφραση εντελώς πρωτόφαντη, σαν να με διάβαζε, να με κατηγορούσε, να με δίκαζε – ε, αυτό ήταν ένα πλήγμα που μεταμόρφωσε για μένα το ίδιο το κοριτσάκι σε φιγούρα τρομακτική. Αποσβολώθηκα μπροστά στο παγερό ύφος της, παρόλο που η βεβαιότητά μου ότι τα έβλεπε όλα  δεν ήταν ποτέ ισχυρότερη απ’ ό,τι τη στιγμή εκείνη, κι έπειτα, ορμώμενη από την αυθόρμητη ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, της φώναξα με πάθος να κοιτάξει. «Είναι εκεί, κακόμοιρο παιδί – να, εκεί, εκεί, και το ξέρεις πάρα πολύ καλά!»

Χένρι Τζέιμς, «ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙΔΑΣ», ΨΥΧΟΓΙΌΣ – ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ, Μάρτιος 2019, ISBN: 978-618-01-2560-3, Μετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο, Επίμετρο: Κολμ Τομπίν,  Κεφάλαιο XX, σελίδα 164.

 

 

Χρόνος [3.153.600.000]

 

Διαβάσματα [76]

Ο ορθός λόγος δεν θα ήταν πια «χωρίς αξία». Ο ορθός λόγος θα έπρεπε να υποτάσσεται, λογικά, στην Ποιότητα, και ήταν σίγουρος πως θα έβρισκε που είχαν πάει στραβά τα πράγματα αν επέστρεφε στους αρχαίους Έλληνες, ο μύθος των οποίων είχε εμπλουτίσει την κουλτούρα μας με την τάση που υποβόσκει κάτω από κάθε κακό της τεχνολογίας μας, την τάση του να κάνουμε αυτό που είναι «λογικό» ακόμα και όταν δεν είναι καλό. Αυτή ήταν η ρίζα όλου του προβλήματος. Ακριβώς εκεί. Πριν από καιρό είπα ότι κυνηγούσε το φάντασμα του ορθού λόγου. Αυτό εννοούσα. Ο ορθός λόγος και η Ποιότητα είχαν διαχωριστεί και συγκρούονταν μεταξύ τους και κάποια στιγμή στο παρελθόν η Ποιότητα αναγκάστηκε να υποχωρήσει, ενώ ο ορθός λόγος θριάμβευσε.

Robert M. Pirsig, «ΤΟ ΖΕΝ  ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ – ΜΙΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ», Public, Modern Classics, Μάρτιος 2020, ISBN: 978-618-5427-30-6, Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς, Μέρος Τέταρτο, Κεφάλαιο 29, σελίδα 489.

 

"Θαρσείν χρη, τάχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον"

 

Επί τούτω πράττοντας

 

Αμέ