Άλλωστε, λέμε συχνά πράγματα γιατί μας έρχονται στο
στόμα, ακόμη κι αν έχουμε επίγνωση της υπερβολής, έτσι δεν είναι; Της έχει
συμβεί επανειλημμένα, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως γιατί θέλουμε να πονέσουμε
τον εαυτό μας βασανίζοντας τον άλλο, ε, λες, και τι έγινε;, είπα, ξείπα, πετάς
μετά στο τέλος κι ένα «δεν το εννοούσα», τι είναι μια φράση στο κάτω κάτω;, ένας
αέρας είναι που βγήκε και σκορπίστηκε και δεν ξαναγυρνάει – και πάει τελείωσε.
Ελένη Γιαννακάκη, «ΤαΧερουβείμ Της Μοκέτας», Βιβλιοπωλείον Της «Εστίας», 2007, ISBN: 960-05-1252-3, Κεφάλαιο 15 «Μαθήματα Χαλάρωσης», Σελίδα 201.
Καλησπέρα φίλε μου. Όμορφη συνέχεια να έχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΝα είσαι Καλά!