Με στεναχωρούσε η κουτοπονηριά των άλλων, η εξαπάτηση του διπλανού τους, που περνούσε ατιμώρητη μόνο και μόνο γιατί ο επικεφαλής της βάρδιας την ανεχόταν από προσωπική επιλογή. Ταλαιπωρήθηκα από θυμούς, αγανάκτησα με κάποιους εργάτες. Παντού, οι αδυναμίες τους δεν είχαν πατρίδα. Όμως έτυχε και να με καλέσουν στο σπίτι τους κάποιοι, που μπροστά τους θα ήθελα να φορούσα ένα μπερέ για να μπορώ να τον βγάλω με σεβασμό. Όταν ένας από αυτούς σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και σε συστήνεις στη γυναίκα του και στα παιδιά του τότε νιώθεις πως αυτός ο άνθρωπος σε τιμά με κάποιον τρόπο που εσύ δεν θα μπορέσεις ν’ ανταποδώσεις.
Erri De Luca, “Aceto Arcobaleno, Οι Λέξεις Μου”, «κέλευθος», 2021, Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, ISBN: 978-618-5542-03-0, Σελίδα 45.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου