Έτη Δέκα Πριν [Παρά Ημέρες Δεκατρείς]

. . .

-   Μπορώ να κάνω κάτι για εσάς;

με ρώτησε.

-   Ναι

της απάντησα σοβαρός – σοβαρός (όρθιος και στην πόρτα της)

-   Να μ’ αγαπάς!

τα ψιλοέχασε.

-   Το παίρνω για αστείο

είπε (ή κάτι τέτοιο).

-   Ε, ναι. Είναι και οι ζέστες. . .

τη διευκόλυνα και συνέχισα

-   Μόνο να μου το λες και καμιά φορά. . .

Τα είχε χάσει η κοπέλα. Αυθόρμητα μου βγήκε, αυθόρμητα το είπα. Το ευχαριστήθηκα. Τώρα, τουλάχιστον, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει. . .

[Δευτέρα, 21 Ιουνίου 2010]