Σύμφωνα με τον Rawls, είναι αποδεκτό να υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, αν αυτές οι ανισότητες βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας. Εφαρμοσμένη στη φορολογική πολιτική, αυτή η αντίληψη μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τα οικονομικά συμφέροντα των πλουσίων. Θα πρέπει να μας απασχολεί μόνο το πώς ο τρόπος φορολόγησης τους επηρεάζει τον υπόλοιπο πληθυσμό. Με άλλα λόγια, ο στόχος δεν θα έπρεπε να είναι «να υποχρεωθούν οι πλούσιοι να πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους» (μια έννοια ούτως ή άλλως νεφελώδης), αλλά να εξασφαλιστεί ότι ο μεγάλος πλούτος ορισμένων θα ωφελεί και τους λιγότερο ευημερούντες,
Emmanuel Saez / Gabriel Zucman, “Ο θρίαμβος της αδικίας, Πώς οι πλούσιοι αποφεύγουν τους φόρους και πώς θα τους κάνουμε να πληρώσουν», ΠΟΛΙΣ, Μάιος 2020, ISBN: 978-960-435-628-7, Μετάφραση: Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης, Κεφάλαιο 7: Η Φορολόγηση Των Πλουσίων – Γιατί να φορολογηθούν οι πλούσιοι; Για να βοηθηθούν οι φτωχοί, σελίδα 191.
Κοίτα να δεις τώρα κοινωνικό θράσος που έχουν ορισμένοι, όπως το παρουσίασε το απόσπασμα που παρέθεσες αγαπητέ φίλε. Δεν φτάνει η αρπαγή του πλεονάσματος του πλούτου πρέπει να την "νομιμοποιήσουμε" κι όλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες ε;
Καλησπέρα φίλε μου, να είμαστε καλά.
Καλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο ήταν ένα ενδιαφέρον βιβλίο από την ανάγνωση του οποίου έμαθα αρκετά.. .
Να είσαι Καλά!
Η φορολογικής πολιτικής ερμηνεία αυτής της αντίληψης, της οποίας μας πρόσφερες μικρή γεύση, φαίνεται κατ' αρχάς ενδιαφέρουσα. Ωστόσο οι φορολογικές ερμηνείες των οικονομικών ανισοτήτων δεν εξωραΐζουν τις συνέπειες της ηθικής τους διάστασης. Ούτε αμβλύνουν τις αδικίες, στις οποίες υπόκεινται τα θύματα των οικονομικών αδικημάτων. Οι νεφελώδεις έννοιες συχνά συγκαλύπτουν, παραχωρώντας άλλοθι, τύπου (και) ωφέλειας των λιγότερο ευημερούντων (και όχι μόνο αυτών). Η επιστημοσύνη των οικονομικών μελετών, εγείρει και όχι αναίτια επιφυλάξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα βεβαίως και είναι σύνθετο και οι συνιστώσες του πολλές. Ηθικές, κοινωνικές, οικονομικές και, γιατί όχι, και ψυχολογικές. Οι συγγραφείς, του βιβλίου "Ο Θρίαμβος της Αδικίας", δεν διστάζουν να καταπιαστούν μ' αυτές και να εκθέσουν τις απόψεις τους σε πλαίσιο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, επιστημονικό και όχι επιστημοσύνης. Το, κατά την άποψη τους ζητούμενο, δεν είναι να τιμωρηθούν οι υπερπλούσιοι, των δεκάδων δις, αλλά να ωφεληθούν, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, οι μη έχοντες από τον συγκεντρωμένο αυτό πλούτο μέσω της φορολόγησής του με τον βέλτιστο τρόπο (και, οικονομικά αποδεδειγμένα, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών μόνο μέχρι ενός σημείου αυξάνει τα φορολογικά έσοδα, από το σημείο αυτό και μετά τα έσοδα υποχωρούν - βλέπε "Καμπύλη Λάφφερ της μη-συμμόρφωσης" (https://www.economia.gr/h-kampylh-laffer-ths-mh-symmorfoshs/?fbclid=IwAR3nDCMobunFpwWiaMLWOLZH1wjEUgv8M0RrBffLPQOI_AefaAwocG_NRoQ). Συμφωνώ με την άποψή τους. . .
Αφιτά!