Πώς [3]

 

Γιορτές

Διαβάσματα [137] – Javier Marias

And he was aware that at the end of any reasonably long life, however monotonous it might have been, however anodyne and grey and uneventful, there would always be too many memories and too many contradictions, too many sacrifices and omissions and changes, a lot of retreats, a lot of flags lowered, and a lot of acts of disloyalty, or perhaps they were all just white flags of surrender. ‘And it’s not easy to put all that in order,’ he had said, ‘even to recount it to yourself. Too much accumulation…My memory is so full that sometimes I can’t bear it. I’d like to lose more of it, I’d like to empty it a little. No, that’s not true…I only wish it wasn’t quite so full.’ And then he had added some words which I remembered well (ever since then they have kept coming back to me like an occasional echo, or perhaps not that occasional): ‘Life is not recountable, and it seems extraordinary that men have spent all the centuries we know anything about devoted to doing just that…Sometimes I think it would be best to abandon the custom altogether and simply allow things to happen. And then just leave them be.’

Και γνώριζε πως στο τέλος κάθε λογικά μακράς ζωής, όσο μονότονη κι αν είχε υπάρξει, όσο ανώδυνη και γκρίζα και δίχως γεγονότα, πάντα θα υπήρχαν πάρα πολλές αναμνήσεις και πάρα πολλές αντιθέσεις, πάρα πολλές θυσίες και παραλείψεις και αλλαγές, ένα σωρό υποχωρήσεις, ένα σωρό υποσταλμένες σημαίες, και ένα σωρό πράξεις απιστίας, ή ίσως όλα αυτά ήταν λευκές σημαίες παράδοσης. ‘Και δεν είναι εύκολο όλα αυτά να τα βάλεις σε σειρά’, είχε πει, ‘ακόμα και να τα πεις στον εαυτό σου. Πολύ μεγάλη συσσώρευση. . . Η μνήμη μου είναι τόσο γεμάτη που κάποιες φορές δεν μπορώ να την αντέξω. Θα ήθελα να χάσω περισσότερα από αυτή, θα ήθελα να την αδειάσω λίγο. Όχι, δεν είναι αλήθεια . . . το μόνο που θα ήθελα να μην ήταν τόσο πλήρης.’ Και κατόπιν είχε προσθέσει κάποιες λέξεις τις οποίες θυμούμαι καλά (από τότε συνέχισαν να επανέρχονται στη μνήμη μου σαν περιστασιακή ηχώ, ή ίσως όχι και τόσο περιστασιακή): ‘Η ζωή δεν είναι αφηγήσιμη, και μοιάζει ασυνήθιστο ότι οι άνθρωποι έχουν σπαταλήσει όλους τους αιώνες για τους οποίους κάτι γνωρίζουμε κάνοντας ακριβώς αυτό. . . Κάποιες φορές σκέπτομαι ότι το καλύτερο θα ήταν να εγκαταλείψουμε εντελώς τη συνήθεια και απλά να επιτρέψουμε να συμβούν πράγματα. Και κατόπιν απλώς να τα αφήσουμε να υπάρχουν.’

Javier Marias, “Your Face Tomorrow Volume 2 Dance and Dream”, Penguin Modern Classics, Μάρτιος 2018, ISBN: 978-0-241-28891-7, Μετάφραση: από τα Ισπανικά: Jull Costa – από τα Αγγλικά: αείποτε, Σελίδα 134.

Παρακαταθήκη

Τι έγραψα, σαν σήμερα, το 1998 (απόσπασμα)

Αυτοπαγίδευση_2

 

ΧΧ2 [2]

 

Διαβάσματα [136] – Ζυράννα Ζατέλη

Φυσικά κι απ’ όσα είχε ακούσει ή μισακούσει γι’ αυτόν, δεν ήταν πάρα πολλά, δεν ήταν και λίγα, για τα υπόλοιπα είχε την φαντασία της. Γι’ αυτό όταν την ρώτησε αν τον θυμάται καθόλου-ε; τον θυμάται καθόλου;-, τον κοίταξε μ’ ένα πλουμίδι στο βλέμμα της, αλλά και σαν αβοήθητη: θα ήταν ψέμα να του πει όχι, δεν θα ’ταν κι όλη η αλήθεια αν του έλεγε ναι. 

  «Δεν πειράζει», είπε αυτός, «μη βασανίζεσαι. Εγώ εσένα σε θυμάμαι απ’ όταν ήσουν στην κούνια, και την κούνια απ’ όταν ήταν καρυδιά!»

Ζυράννα Ζατέλη, «Ορατή σαν αόρατη», Καστανιώτης, Νοέμβριος 2021, ISBN: 978-960-03-6755-3, «Ιστορία Τέταρτη Η ζωή ορκισμένη να συνεχίζεται κι ένας ακόμα παραπόταμος με παραποταμάκια», Σελίδα 252.