Φυσικά κι απ’ όσα είχε ακούσει ή μισακούσει γι’ αυτόν,
δεν ήταν πάρα πολλά, δεν ήταν και λίγα, για τα υπόλοιπα είχε την φαντασία της.
Γι’ αυτό όταν την ρώτησε αν τον θυμάται καθόλου-ε; τον θυμάται καθόλου;-, τον
κοίταξε μ’ ένα πλουμίδι στο βλέμμα της, αλλά και σαν αβοήθητη: θα ήταν ψέμα να
του πει όχι, δεν θα ’ταν κι όλη η αλήθεια αν του έλεγε ναι.
«Δεν πειράζει»,
είπε αυτός, «μη βασανίζεσαι. Εγώ εσένα σε θυμάμαι απ’ όταν ήσουν στην κούνια,
και την κούνια απ’ όταν ήταν καρυδιά!»
Ζυράννα Ζατέλη, «Ορατή σαν αόρατη», Καστανιώτης, Νοέμβριος 2021, ISBN: 978-960-03-6755-3, «Ιστορία Τέταρτη Η ζωή ορκισμένη να συνεχίζεται κι ένας ακόμα παραπόταμος με παραποταμάκια», Σελίδα 252.
Λοιπόν, Ολίγιστε, μου αρέσει πολύ αυτό το θέμα με τα "Διαβάσματα". Μάλιστα γυρίζει στο νου μου, να το γενικεύαμε, να το βάζαμε ως δρώμενο, ως προτροπή σε όλες και όλους τους φίλους bloggers. Νομίζω είναι ένα εξαίρετο κίνητρο να ανατρέξει κάποιος στη βιβλιοθήκη του και να θυμηθεί αναγνωστικά αποσπάσματα. Δεν ξέρω πώς το ακούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Καλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΤο πράγμα ξεκίνησε από τη συνήθεια μου να διαβάζω με ένα μολύβι στο χέρι. Σκέφτηκα λοιπόν να αξιοποιήσω τις υπογραμμίσεις μου επιλέγοντας μία από αυτές και ανεβάζοντάς την στο παρόν ημερολόγιο. Επειδή το διάβασμα κάνει καλό και κάποιες φορές αρκεί ένα μικρό απόσπασμα για να μας οδηγήσει σε ένα βιβλίο. Το να πράξουν, λοιπόν, ομοίως και άλλοι το βρίσκω θετικό.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Τελικά μοιάζουμε σ' αυτό, Ολίγιστε. Πάντα όταν διαβάζω, κρατώ μολύβι. Για σημειώσεις. Ακριβώς με την ίδια δική σου λογική. Κρατώ την αποδοχή σου. Θα δω πώς θα το διαμορφώσω και θα το προτείνω στη φιλική δικτυακή μας παρέα για περαιτέρω συζήτηση. Την καλησπέρα μου.
ΔιαγραφήΠόσο αγαπώ τη γραφή της! (Κι εγώ, με ένα μολύβι ανά χείρας διαβάζω...) Καλώς βρεθήκαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα είδα το σχόλιο.
ΔιαγραφήΝα είσαστε Καλά!