Πέντε πόντους πιο ψηλή. Γυαλιά με ροζ σκελετό. Αλλιώτικο χτένισμα, όλα μαζεμένα πάνω σε κότσο, αλλιώτικα αυτιά. Απλούστατο! Το δευτερόλεπτο, η στιγμή, ο θάνατος αυτός που ονειρευόμουν τρία χρόνια τώρα, ήταν απλό σαν ένα κομμάτι ξερό ξύλο που πέφτει στο πάτωμα. Ήταν πασιφανώς και θηριωδώς έγκυος. Το κεφάλι της μου φάνηκε μικρότερο (στην πραγματικότητα είχαν περάσει μόλις δύο δευτερόλεπτα, μα επιτρέψτε μου να τους προσδώσω όσο περισσότερη διάρκεια μπορεί ν’ αντέξει το ξερό ξύλο πριν γίνει κομμάτια) και τα φακιδιασμένα μαγουλάκια ήταν ισχνά, κι οι γυμνές γάμπες και τα μπράτσα της είχαν χάσει όλο τους το μαύρισμα, αφήνοντας να φανούν μικρές λεπτές τριχούλες. Φόραγε ένα αμάνικο καφέ βαμβακερό φουστάνι και φαρδιές παντόφλες από τσόχα.
Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ, «Λολίτα», ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη, 2007, Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ, ISBN: 978-88-6239-022-4, Μέρος Δεύτερο, 29, Σελίδα 292.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου