Η Σαμπό έκλεισε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, προκαλώντας
τη δυσπιστία του Πονς, και βρήκε τον Μαγκούς ακίνητο μπροστά στους τέσσερεις
πίνακες. Αυτή η ακινησία, αυτός ο θαυμασμός, δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά
παρά μόνον από εκείνους που η ψυχή τους ανοίγεται στο ωραίο ιδανικό, στο
ανέκφραστο συναίσθημα που γεννά η τελειότητα στην τέχνη· μπορούνε να τα
καταλάβουνε μόνον εκείνοι που καρφώνονται στα πόδια τους για ώρες ολόκληρες,
στο Μουσείο μπροστά στα αριστουργήματα της τέχνης, μπροστά στη «Τζιοκόντα» του Λεονάρντο
Ντα Βίντσι, μπροστά στην «Αντιόπη»,
αυτόν τον θαυμάσιο πίνακα του Κορέτζε, μπροστά στην «Κυρά του Τιτσιάνο», στην «Αγία
Οικογένεια» του Αντρέα ντελ Σάρτο, μπροστά στα «Παιδιά τα τριγυρισμένα από άνθη»
του Ντομενιτσίνο, μπροστά στη μικρή σύνθεση και στο «Πορτρέτο γέρου» του Ραφαήλ.
Ονορέ
Ντε Μπαλζάκ, «Ο
Εξάδελφος Πονς», Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, 1971, ISBN: Άνευ, Μετάφραση: Κώστας Θεοφάνους, «XXXIX Συμφωνημένη δωροδοκία», Σελίδα 159.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου