Επί δύο σχεδόν δεκαετίες, η κοινωνία παρέμεινε διχασμένη σε Παλιοελλαδίτες και Τουρκόσπορους. Στην αρχή, οι μεν περιφρονούσαν τους δε – ο ρατσισμός τους ήταν απροκάλυπτος και συχνά βίαιος. Σύντομα ωστόσο οι πρόσφυγες τους έριξαν στ’ αυτιά με την εργατικότητα και με το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο. Οι διακρίσεις και οι αντιζηλίες υποχώρησαν οριστικά και οι Έλληνες ενώθηκαν σαν από θαύμα στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Λίγους μήνες αργότερα, άρχισε να επωάζεται ο νέος διχασμός. Ανάμεσα στους Δεξιούς και τους Αριστερούς. Στους Εθνικόφρονες και τους Εαμοβούλγαρους. Στους Μοναρχοφασίστες και τους Λαϊκούς Αγωνιστές. . .
Χ. Α. Χωμενίδης, «Νίκη», Πατάκης, Δεκέμβριος 2016, ISBN: 978-960-16-5248-1, «Στον Λευκό Πύργο», Ι, Σελίδα 265
Έχω την αίσθηση ότι τον έχουμε μέσα μας τον διχασμό. Ίσως επειδή η ενότητα προυποθέτει δουλειά πολύ. Ίσως πάλι να μας έμαθαν έτσι γιατί κάποιους τους συμφέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Νικ.
καλή Κυριακή
φιλιά
Καλημέρα Στελ,
ΔιαγραφήΤο μόνο σίγουρο πως δεν τα κουσούρια μας λείπουν. . .
Να είσαι Καλά,
Φιλιά.
Σίγουρα υπάρχουν στοιχεία που καλλιεργούν το διχασμό στη σκέψη μας, στην νοοτροπία μας αλλά και στην ίδια τη δομή της γης μας (Κατακερματισμός, άπειρες πόλεις-κράτη, πολυδιάσπαση, φεουαρχισμός, μικροσυμφέροντα). Όμως από εκεί και πέρα υπάρχουν και οι μεγάλες συγκρούσεις μέσα στην ίδια την κοινωνία μας, κάτι αναπόφευκτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Ολίγιστε.
Καλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΠολλές οι πληγές στην Ελλάδα και μικρή η προσπάθεια να γιατρευτούν. . .
Καλή Εβδομάδα.