Λοιπόν, όχι. Δε θα τηλεφωνούσε. Θα κρατούσε όμως την προοπτική. Τη δυνατότητα. Για την περίπτωση που δεν θα είχε, ή δεν θα ήθελε, τίποτα να πράξει. Για ένα ηλιόλουστο πρωινό. Για ένα συννεφιασμένο απόγευμα. Για μια μελαγχολική Κυριακή. Για μια λεπτή της μνήμης κατάσταση. Μια ασταθούς ισορροπίας στιγμή ιδιαίτερη. Όταν ο καιρός θα του πλάκωνε το στήθος. Όταν θα είχε οίστρο. Όταν η θύμηση της γλυκά θα τον νάρκωνε. Τότε ή ίσως ποτέ.
Καλημέρα Νικ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία που μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω μια παλιά σου ανάρτηση. 2007!!! Τί χρονιά, ακόμη δεν είχαν ξεκινήσει τα δύσκολα. Μεγάλη διάθεση εντυπωσιασμού στα σχόλια! Νομίζω πως ποτέ δεν βγήκε κάτι περισσότερο από μια τυχαία συνάντηση. Αν το θέλαμε πολύ, θα υπήρχε η επαφή έτσι δεν είναι;
Πάμε τώρα στο σήμερα.
Θα κρατήσω το ποτέ, αν και είμαι από τους ανθρώπους που ναι, όταν ισχύουν οι συνθήκες που αναφέρεις αλλά κι ακόμη τόσες, ήμουν εγώ που θα τηλεφωνούσα (ισχύει και για φιλικές σχέσεις). Ψυχοφθόρο αν και σου γεμίζει μια άδεια μέρα ή ακόμη και μια άδεια εποχή/φάση. Δεν βγάζει κάπου. Οι σχέσεις θέλουν δύο σε δράση και όχι έναν σε δράση και τον άλλον αν θέλει ή όχι να ακολουθεί.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, με κάτι τέτοιες αφορμές, έχουν γραφτεί τα καλύτερα ποστ.
Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος!
καλό σ/κ να έχεις
φιλιά
Καλησπέρα Στελ,
ΔιαγραφήΈτσι είναι τα ανθρώπινα. Ξεκάθαρα μπερδεμένα και το ερώτημα του αν οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο αναπάντητο.
Να είσαι Καλά.
Πολύ όμορφο απόσπασμα φίλε μου. Με πολλά συναισθήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου και καλό Σ/Κ να έχεις.
Καλησπέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΝα είσαι Καλά.