Τι επικίνδυνο να μιλάς. Δεν είναι μόνο ότι οι άλλοι δεν μπορούν πια παρά να το έχουν υπόψη τους, αυτό που είπες. Είναι ότι και ο ίδιος βλέπεις πως είσαι υποχρεωμένος να το υπολογίζεις, από τη στιγμή που αιωρείται εκεί έξω και όχι μόνο στο μυαλό σου, όπου όλα μπορούν ακόμα να αναιρεθούν. Από τη στιγμή που έχει ακουστεί και έχει γίνει μέρος της γνώσης αυτών των άλλων, οι οποίοι μπορούν τώρα να το χρησιμοποιήσουν, ακόμη και να το ιδιοποιηθούν, ακόμη και να το στρέψουν εναντίον μας.
Javier Marias, «Το πρόσωπό σου αύριο Ι. Πυρετός και Λόγχη», σέλας, 2008, ISBN: 978-960-7246-63-9, Μετάφραση: Βιβή Φωτοπούλου, Σελίδα 341.
Ποιά είναι η λύση; Για να μη μιλάς θα πρέπει και να μην ακούς αλλά και να μη σκέφτεσαι. Δύσκολο να μη σε αγγίζει τίποτα, να μη ταυτίζεσαι, να μη θέλεις να εκφέρεις άποψη. Ακόμη πιο δύσκολο να συμφωνείς πάντα με τους άλλους ή να συμφωνούν αυτοί μαζί σου. Μ'αρέσει αυτή η παράγραφος και συμφωνώ μαζί του, πολλές φορές καιγόμαστε μιλώντας όμως πώς να κρατήσεις μέσα σου καρβουνάκι αναμμένο; Κάποια στιγμή θέλω να διαβάσω τα βιβλία του Μαρίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό μεσημέρι Νικ
Καλημέρα Στελ,
ΔιαγραφήΟ Javier Marias είχε τον τρόπο του να παρουσιάζει μια δομημένη, βήμα βήμα, ανασκευή του κοινά αποδεκτού. Δημιουργούσε έτσι έναν ποταμό που σε πήγαινε εκεί που ήθελε όντας ένας συγγραφέας, θα έλεγα, "ναι - όχι". Δηλαδή ή θα τον λατρέψεις ή θα τον απορρίψεις ασυζητητί. Για εμένα συμβαίνει το πρώτο. Τον λατρεύω.
Καλό Νοέμβριο.
Έχουν ιδιαίτερη αξία και σημασία αυτές σου οι μικρές επιλεγμένες παραθέσεις "διαβασμάτων", αγαπητέ φίλε. Μπορεί ένα απόσπασμα, μια παράγραφος, να αποτελέσει αιτία να ανάψει μια αλυσίδα κουβέντας ή σκέψης. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τον γνωρίζω το συγγραφέα, Ολίγιστε.
Την καλησπέρα μου.
Καλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΌλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να διαβάζω. . . με μολύβι στο χέρι. Όντως, ένα απόσπασμα μπορεί και κάτι να λέει, σε κάτι να παρακινήσει. Όσο για τον Marias ισχύουν όσα έγραψα πιο πάνω και θα έλεγα αξίζει τον κόπο να κρατήσεις κάποιο βιβλίο του στα χέρια σου.
Καλό Νοέμβριο.