Κατά βάθος οι ισχύοντες κανόνες ευγένειας στους κύκλους
του είχαν συμπεριλάβει λίαν προσφάτως την υποχρέωση να κρύβει κανείς την
επιθανάτια αγωνία του. Στην αρχή ήταν η αρρώστια εν γένει που είχε γίνει
ανάρμοστη, το φαινόμενο είχε διαδοθεί στη Δύση από τη δεκαετία του 1950, πρώτα
στις αγγλοσαξονικές χώρες: κάθε αρρώστια, με μία έννοια, ήταν πλέον
επονείδιστη, και οι θανάσιμες αρρώστιες ήταν φυσικά οι πιο επονείδιστες απ’
όλες. Όσο για το θάνατο, ήταν το υπέρτατο όνειδος, γρήγορα συμφωνήθηκε ότι
έπρεπε να κρύβεται όσο το δυνατόν περισσότερο.
Μισέλ Ουελμπέκ, «Εκμηδένιση», βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, 2022, ISBN: 978-960-05-1833-7, Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας, «έξι», 5, Σελίδα 584.
Ιστορικός εκδοτικός οίκος η "Εστία", Ολίγιστε. Δεν γνωρίζω το συγγραφέα εδώ αλλά έμεινα στην παράγραφο της αναφοράς σου, φίλε μου. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΑξιόλογος αλλά, θα έλεγα, δύσκολος ο Ουελμπέκ.
Στο aeipote ημερολόγιό μου έχω γράψει αρκετές φορές για τον Ουλμπέκ και τα βιβλία του:
https://aeipote.blogspot.com/search?q=%CE%9F%CF%85%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BA)
Να είσαι Καλά!
Την θυμήθηκα την παράγραφο, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα κι όταν διάβαζα το βιβλίο, το βιβλίο πάλι όχι :) Ωραία ανάρτηση Νίκο, καλό σου βράδυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Στελ,
ΔιαγραφήΘυμάμαι τα όσα πέρασες με το συγκεκριμένο βιβλίο. Ομολογώ πως δεν το βρήκα και από τα καλύτερά του.
Σήμερα πάντως αγόρασα το τελευταίο του βιβλίο:
"Σοπενάουερ Παρόντος"
εξαιρετικά μικρό (μόλις 97 σελίδες) και όχι, βεβαίως, μυθιστόρημα.
Θα δείξει!
Καλό ξημέρωμα!