Αν είχα εκείνη την εποχή μια γυναίκα
που να μ’ αγαπούσε, ποιος ξέρει πόσο ψηλά θα είχα φτάσει. Δεν μπορεί κανείς να
διατηρήσει από μόνος του την πίστη στον εαυτό του. Πρέπει να έχουμε έναν
μάρτυρα της δύναμης μας, κάποιον που να σημειώνει τα πετυχημένα χτυπήματα, να
μετράει τους πόντους, να μας στεφανώνει την μέρα της ανταμοιβής μας, όπως
άλλοτε, την ώρα που μοιράζονταν οι έπαινοι στο σχολείο, φορτωμένος βιβλία,
έψαχνα τα μάτια της μητέρας μου μέσα στο πλήθος που, υπό τους ήχους ενός
εμβατηρίου, στεφάνωνε με χρυσές δάφνες το φρεσκοκουρεμένο μου κεφάλι.
Φρανσουά Μοριάκ: «Ο κόμπος των εχιδνών», Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2009, ISBN: 978-960-398-276-0, Μετάφραση:
Καλλιόπη Ζαχαριάδου, Κεφάλαιο Έκτο, Σελίδα 80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου