Όντας εξασκημένη μετά από εκατομμύρια λεπτά μοναξιάς, η Κάια πίστευε πως είχε μάθει πια να είναι μόνη. Μια ζωή κοιτούσε το παλιό τραπέζι της κουζίνας, τα άδεια υπνοδωμάτια, τις ατέλειωτες εκτάσεις της θάλασσας και των χορταριών. Χωρίς κανέναν να μοιραστεί τη χαρά της για το φτερό που βρήκε ή για τη ζωγραφιά που τελείωσε. Απαγγέλλοντας ποιήματα στους γλάρους.
Ντέλια Όουενς, «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες», ΔΩΜΑ, 2019, ISBN: 978-619-84459-0-1, Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, «54.
Αντιστρόφως», Σελίδα 435.
Καλημέρα, ωραίο απόσπασμα, ποιητικό. Το γνωρίζω το βιβλίο από τον τίτλο του, ΄είναι στη λίστα μου, ίσως κάποια στιγμή. Χθες τελείωσα το ''δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο'', μου άρεσε πολύ νομίζω και σε σένα θα άρεσε. Σήμερα έχουμε συνάντηση με τη λέσχη. Για τον επόμενο μήνα διαβάζουμε την ''αστυνομία της μνήμης''
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλίγιστε μου σε φιλώ, καλά να είσαι
Το "Εκεί που τραγουδάνε κάτι βίδες", όπως χιουμοριστικά το αποκάλεσα, είναι ένα αξιόλογο μυθιστόρημα. Πολλά τα ενδιαφέροντα βιβλία που μπορεί κανείς να πιάσει στα χέρια του. Ό,τι προλάβουμε. Μετά την ανάγνωση του δεύτερου τόμου του επικού "Λύκος ανάμεσα σε λύκους" (Hans Fallada), λοιπόν, ξαναδιαβάζω, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη φορά, την "Αργώ" του Θεοτοκά. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι, να αισθάνεσαι και να περνάς Καλά!
Φιλιά!
Δεν το γνωρίζω αλλά είναι εξαιρετικό απόσπασμα Ολίγιστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα στα βιβλία σου έχεις ξεχωριστά θέματα.
Καλησπέρα φίλε μου.
Καλησπέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο απόσπασμα είναι αντιπροσωπευτικό του ύφους, αλλά και του ήθους, του βιβλίου.
Καλό ξημέρωμα,
Καλό Σαββατοκύριακο!