Σήμερα, δεν είναι το πεύκο μόνο που γέρνει για φιλί. Η θάλασσα λυσσασμένη από ερωτικό πόθο, του στέλνει τα φιλιά της κορφή κορφή πάνω στα κύματα, το τελευταίο θέριεψε, χιμάει κατά το βράχο και φτάνει ως το πεύκο που σειέται λιγωμένο. Πότε του γλείφει τα πόδια με λαχτάρα, πότε του αγκαλιάζει το κορμί, πότε φιλάει τα πράσινα γυαλιστερά μαλλιά του. Καθώς ορμάει, μουγκρίζει από το πάθος, έπειτα πάνω στο φιλί την πιάνει το παράπονο και φεύγει πάλι πίσω ψιθυρίζοντας γλυκόλογα υποταγής κι αγάπης. Πόσες ψαρόβαρκες, πόσοι ψαράδες θα πληρώσουνε με τη ζωή τους την ερωτική μανία. . .
Κοσμάς Πολίτης, «ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ», ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, 1990, σελίδα 88.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου