Οδοί

Στα τέλη της

Δεκαετίας του 1970

Ένα κορίτσι

Από την Βορείου Ηπείρου

Με την κιθάρα του

Περνούσε απ’ την Ταινάρου

Πηγαίνοντας

Στο Ωδείο

Της Μυστρά

Ου παντός το συγγράφειν

Κάποια βιβλία

Τα διαβάζεις

Και σκέφτεσαι

«Εγώ

Δεν θα μπορούσα»

Χρόνος [6]

Δεν ειν’ ντροπή

Να μην μπορείς

Αυτό που κάποτε

Μπορούσες

Δεν είναι [2]

Δεν είναι

Κατόρθωμα

Να τεμαχίζεις

Το εικοσιτετράωρό σου

Σε άχρηστα

Κομμάτια

Ενίοτε [Έβδομο]

Η σιωπή

Τορπιλίζει

Τον λόγο

Διαβάσματα [196] – Θανάσης Βαλτινός

ΕΑΝ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ στη Σμύρνη δεν θα εδημιουργείτο το Εθνικιστικό Κίνημα, δεν θα εδημιουργείτο ο Κεμάλ. Θα παρέμενε ο Σουλτάνος με τη σάπια τουρκική κατάσταση και κάθε πρόξενος Έλλην στις ομογενειακές κοινότητες θα ήταν ένας σατράπης. Ως νικητή. Με έρεισμα τον ελληνικό οικονομικό παράγοντα εκεί πέρα το ρεύμα μεταναστεύσεως αντί της Αμερικής θα εστρέφετο προς εκείνα τα μέρη. Τα  δύο εκατομμύρια των παραλίων θα γινόντουσαν σύντομα και τέσσερα και πέντε και έξι και θα περιήρχετο αμαχητί στα ελληνικά χέρια η Ιωνία. Αυτό ήταν το σφάλμα του Βενιζέλου κατ’ εμέ.

 

ΘανάσηςΒαλτινός, «Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη Βιβλίο Δεύτερο: Βαλκανικοί ’22», Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, 2011, ISBN: 978-960-05-1516-9, Σελίδα 273.

Μπερδεμένο

Μέχρι πού

Μας παίρνει

Να τα κουλά μας

Απλώσουμε

Ευτυχίσουμε

Για να

Στον απέναντι κάτι

Μην τον απέναντι

Έτσι βλέπεις

Ίσως μέσα του

Κάτι σφύζει

Κάτι ανθίζει

Κάτι πονά