Με αφορμή τις μετοχές του μικρού σας "ποιήματος" έγραψα το παρακάτω κειμενάκι: Κάποτε η Ερμιόνη άνοιξε μια πόρτα και συνάντησε τον Αποστόλη. Δεν ξέρω τι είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Ούτε και η Ερμιόνη ήξερε. Μέχρι που την κοίταξε ο Αποστόλης την ώρα που άνοιγε μια πόρτα. Μετά από αυτό κατάλαβε. Δε θα φλυαρήσω αναλύοντας τι έγινε μετά. Η γνωστή ιστορία. Ήθελε να τον βλέπει. Αυτό μόνο. Δεν ήθελε τίποτα άλλο από εκείνον. Λάτρευε το βλέμμα του και τη φωνή του. Θαύμαζε την πίστη του στην ηθική. Την εργατικότητά του. Την ευφυΐα του. Την αγάπη του για την ελληνική γλώσσα. Το περίεργο κόλλημά του με τα γερμανικά. Κυρίως όμως τη θέλησή του να γίνει καλύτερος. Της άρεσε που ήταν κατά βάθος ντροπαλός. Γιατί και εκείνη ήταν ντροπαλή. Της άρεσε που τη ζήλευε παθολογικά. Γιατί και εκείνη ζήλευε παθολογικά. Της άρεσε που ήταν δίκαιος και μετρημένος. Γιατί και εκείνη ήταν δίκαιη και μετρημένη. Εκείνος όμως δεν ένιωθε το ίδιο. Κι εκείνη κατάλαβε. Ωστόσο, ο Αποστόλης μετά από καιρό κι, ενώ η Ερμιόνη συνέχισε κανονικά τη ζωή της ασχολιόταν καθημερινά μαζί της! Και τι δε σκαρφίστηκε για να την πληγώνει. Ψεύτικα προφιλ στο facebook, ψεύτικα βιντεο. Την διέσυρε κανονικότατα στους γνωστούς της. Η Ερμιόνη δεν ήξερε τι να κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό της. Είχε γίνει η σκιά του εαυτού της. Ψυχωσικό επεισόδιο, είπε ο γιατρός. Σύμφωνα με τη γνωμάτευσή του, η Ερμιόνη φανταζόταν ότι μερικοί γνωστοί της την κορόιδευαν και είχε μια αδικαιολόγητη μανία καταδίωξης. Οι γονείς της δεν την πίστευαν. Στους φίλους της δεν έλεγε τίποτε. Ποιος θα την πίστευε άλλωστε; Για τρεις μήνες έπαιρνε χάπια που την έκαναν να τρέμει. Περπατούσε με δυσκολία και κουραζόταν πολύ εύκολα. Παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Βρήκε άλλη δουλειά. Παραιτήθηκε κι από αυτή. Κι όλα αυτά επειδή ο γιατρός δεν την πίστευε. Σταμάτησε τα χάπια. Ο γιατρός την έβλεπε μια φορά τη βδομάδα. Του έλεγε ψέμματα για να μην της ξαναδώσει τα φάρμακα που την έκαναν να τρέμει. Ήθελε να μπορεί να περπατήσει. Ήθελε να μπορεί να δουλέψει. Ήθελε να ζήσει. Ο Αποστόλης δε σταμάτησε. Συνέχισε την ίδια ιστορία. Καθημερινά έβλεπε στο προφιλ της υπονοούμενα για εκείνη και έπειθε τον εαυτό της ότι ήταν τρελή. Έβλεπε τους φίλους της να πατάνε λάικ και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κλαίει. Κατάθλιψη είπε ο γιατρός. Έπρεπε πάλι να πάρει χάπια. Ήθελε να του μιλήσει. Ήθελε να του πει :"Εγώ για σένα πέθανα. Εγώ για σένα πεθαίνω. Κάθε μέρα." Δεν του μιλούσε. Δεν του ζητούσε τίποτα. Κι ας έλεγε τα ακριβώς αντίθετα στους άλλους εκείνος. Δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του. Κάπου κάπου έπειθε τον εαυτό της ότι όλα τα έκανε για να την προστατεύσει. Αυτό την πρόσταζαν να κάνει τα γραμμένα, ειπωμένα, πυρωμένα και σωσμένα λόγια που της μίλησε κάποτε". Το τελευταίο κειμενάκι μου εδώ. Ερμ.
Περίεργο, ίσως, που το εικονοκείμενό μου προκάλεσε μία τέτοια αντίδραση. Όπως και να έχει, εύχομαι η Ερμιόνη και η ιστορία της να είναι γεννήματα φαντασίας. Ο έρωτας, για να αξίζει το όνομά του, πρέπει να δίνει χαρά και ευτυχία.
Λοιπόν, ευχαριστώ για το "τελευταίο κειμενάκι" σας εδώ και σας εύχομαι καλή επικοινωνία και συνεννόηση όπου, στη συνέχεια, αποφασίσετε να αφήνετε κείμενά σας.
Με αφορμή τις μετοχές του μικρού σας "ποιήματος" έγραψα το παρακάτω κειμενάκι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε η Ερμιόνη άνοιξε μια πόρτα και συνάντησε τον Αποστόλη. Δεν ξέρω τι είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Ούτε και η Ερμιόνη ήξερε. Μέχρι που την κοίταξε ο Αποστόλης την ώρα που άνοιγε μια πόρτα. Μετά από αυτό κατάλαβε. Δε θα φλυαρήσω αναλύοντας τι έγινε μετά. Η γνωστή ιστορία. Ήθελε να τον βλέπει. Αυτό μόνο. Δεν ήθελε τίποτα άλλο από εκείνον. Λάτρευε το βλέμμα του και τη φωνή του. Θαύμαζε την πίστη του στην ηθική. Την εργατικότητά του. Την ευφυΐα του. Την αγάπη του για την ελληνική γλώσσα. Το περίεργο κόλλημά του με τα γερμανικά. Κυρίως όμως τη θέλησή του να γίνει καλύτερος. Της άρεσε που ήταν κατά βάθος ντροπαλός. Γιατί και εκείνη ήταν ντροπαλή. Της άρεσε που τη ζήλευε παθολογικά. Γιατί και εκείνη ζήλευε παθολογικά. Της άρεσε που ήταν δίκαιος και μετρημένος. Γιατί και εκείνη ήταν δίκαιη και μετρημένη. Εκείνος όμως δεν ένιωθε το ίδιο. Κι εκείνη κατάλαβε.
Ωστόσο, ο Αποστόλης μετά από καιρό κι, ενώ η Ερμιόνη συνέχισε κανονικά τη ζωή της ασχολιόταν καθημερινά μαζί της! Και τι δε σκαρφίστηκε για να την πληγώνει. Ψεύτικα προφιλ στο facebook, ψεύτικα βιντεο. Την διέσυρε κανονικότατα στους γνωστούς της. Η Ερμιόνη δεν ήξερε τι να κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό της. Είχε γίνει η σκιά του εαυτού της. Ψυχωσικό επεισόδιο, είπε ο γιατρός. Σύμφωνα με τη γνωμάτευσή του, η Ερμιόνη φανταζόταν ότι μερικοί γνωστοί της την κορόιδευαν και είχε μια αδικαιολόγητη μανία καταδίωξης. Οι γονείς της δεν την πίστευαν. Στους φίλους της δεν έλεγε τίποτε. Ποιος θα την πίστευε άλλωστε; Για τρεις μήνες έπαιρνε χάπια που την έκαναν να τρέμει. Περπατούσε με δυσκολία και κουραζόταν πολύ εύκολα. Παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Βρήκε άλλη δουλειά. Παραιτήθηκε κι από αυτή. Κι όλα αυτά επειδή ο γιατρός δεν την πίστευε.
Σταμάτησε τα χάπια. Ο γιατρός την έβλεπε μια φορά τη βδομάδα. Του έλεγε ψέμματα για να μην της ξαναδώσει τα φάρμακα που την έκαναν να τρέμει. Ήθελε να μπορεί να περπατήσει. Ήθελε να μπορεί να δουλέψει. Ήθελε να ζήσει.
Ο Αποστόλης δε σταμάτησε. Συνέχισε την ίδια ιστορία. Καθημερινά έβλεπε στο προφιλ της υπονοούμενα για εκείνη και έπειθε τον εαυτό της ότι ήταν τρελή. Έβλεπε τους φίλους της να πατάνε λάικ και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κλαίει. Κατάθλιψη είπε ο γιατρός. Έπρεπε πάλι να πάρει χάπια.
Ήθελε να του μιλήσει. Ήθελε να του πει :"Εγώ για σένα πέθανα. Εγώ για σένα πεθαίνω. Κάθε μέρα." Δεν του μιλούσε. Δεν του ζητούσε τίποτα. Κι ας έλεγε τα ακριβώς αντίθετα στους άλλους εκείνος. Δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του. Κάπου κάπου έπειθε τον εαυτό της ότι όλα τα έκανε για να την προστατεύσει. Αυτό την πρόσταζαν να κάνει τα γραμμένα, ειπωμένα, πυρωμένα και σωσμένα λόγια που της μίλησε κάποτε".
Το τελευταίο κειμενάκι μου εδώ.
Ερμ.
Περίεργο, ίσως, που το εικονοκείμενό μου προκάλεσε μία τέτοια αντίδραση. Όπως και να έχει, εύχομαι η Ερμιόνη και η ιστορία της να είναι γεννήματα φαντασίας. Ο έρωτας, για να αξίζει το όνομά του, πρέπει να δίνει χαρά και ευτυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, ευχαριστώ για το "τελευταίο κειμενάκι" σας εδώ και σας εύχομαι καλή επικοινωνία και συνεννόηση όπου, στη συνέχεια, αποφασίσετε να αφήνετε κείμενά σας.
Καλό ξημέρωμα,
Καλή Εβδομάδα.