Θα αφήσω εδώ μια αλήθεια μου, κάποτε αναρωτιόμουν ''μα καλά, δεν σκέφτεται πχ η φίλη μου ότι έχει περάσει ένας μήνας που έχουμε να επικοινωνήσουμε; Δεν θέλει να ακούσει την φωνή μου; Στην τελική δεν αναρωτιέται αν ζω ή πέθανα;'' Τώρα απλά δε με νοιάζει. Απλούστατα δεν αναρωτιέμαι εγώ. Ο καθένας μας ζει τη ζωή του. Με τους δυό ανθρώπους που ας πούμε είναι πιο κοντά, που ταιριάζει και κοιτάζει μ αυτό να καλυφθεί. Οι άλλοι δεν καίγονται Ολίγιστε αλλά ούτε κι εμείς πια.
Ελπίζω τα σχόλια μου να μην είναι μια ενοχλητική παρεμβολή σε όσα πολύ ωραία γράφεις κάθε φορά.
Όλα τα σχόλια σου είναι ευπρόσδεκτα fish eye. Το γνωρίζεις! Ζούμε πραγματικά μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Το δύσκολο είναι ακριβώς ότι θα βρεθούμε απέναντι στην ποιότητα και το βάθος των δικών μας συναισθημάτων για κάποιους ανθρώπους κυρίως του πρόσφατου, ή και λίγο πιο πίσω, παρελθόντος μας. Θα δοκιμαστούμε. Το ερώτημα είναι: θα κάνουμε το πρώτο βήμα; Υπάρχει η κρίσιμη μάζα για κάτι τέτοιο; Ή θα παραμείνουμε αδρανείς περιμένοντας, ή και ελπίζοντας, να κάνει το βήμα ο απέναντι; Σε ότι με αφορά διαπίστωσα, όχι δίχως να εκπλαγώ, ότι για κάποιους ανθρώπους που τους είχα περί πολλού, που είχαν ρόλο στη ζωή μου, δεν έχω την παραμικρή διάθεση να κινηθώ, να επικοινωνήσω μαζί τους. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: Πραγματικά τους αγάπησα ή μήπως τελικά έτσι νόμιζα; Με πονάει. . .
Καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αφήσω εδώ μια αλήθεια μου, κάποτε αναρωτιόμουν ''μα καλά, δεν σκέφτεται πχ η φίλη μου ότι έχει περάσει ένας μήνας που έχουμε να επικοινωνήσουμε; Δεν θέλει να ακούσει την φωνή μου; Στην τελική δεν αναρωτιέται αν ζω ή πέθανα;''
Τώρα απλά δε με νοιάζει. Απλούστατα δεν αναρωτιέμαι εγώ. Ο καθένας μας ζει τη ζωή του. Με τους δυό ανθρώπους που ας πούμε είναι πιο κοντά, που ταιριάζει και κοιτάζει μ αυτό να καλυφθεί.
Οι άλλοι δεν καίγονται Ολίγιστε αλλά ούτε κι εμείς πια.
Ελπίζω τα σχόλια μου να μην είναι μια ενοχλητική παρεμβολή σε όσα πολύ ωραία γράφεις κάθε φορά.
Καλό απόγευμα
:)
Όλα τα σχόλια σου είναι ευπρόσδεκτα fish eye. Το γνωρίζεις! Ζούμε πραγματικά μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Το δύσκολο είναι ακριβώς ότι θα βρεθούμε απέναντι στην ποιότητα και το βάθος των δικών μας συναισθημάτων για κάποιους ανθρώπους κυρίως του πρόσφατου, ή και λίγο πιο πίσω, παρελθόντος μας. Θα δοκιμαστούμε. Το ερώτημα είναι: θα κάνουμε το πρώτο βήμα; Υπάρχει η κρίσιμη μάζα για κάτι τέτοιο; Ή θα παραμείνουμε αδρανείς περιμένοντας, ή και ελπίζοντας, να κάνει το βήμα ο απέναντι; Σε ότι με αφορά διαπίστωσα, όχι δίχως να εκπλαγώ, ότι για κάποιους ανθρώπους που τους είχα περί πολλού, που είχαν ρόλο στη ζωή μου, δεν έχω την παραμικρή διάθεση να κινηθώ, να επικοινωνήσω μαζί τους. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: Πραγματικά τους αγάπησα ή μήπως τελικά έτσι νόμιζα; Με πονάει. . .
Διαγραφή