Με ημίκλειστα τα βλέφαρα ο ιερεύς, παρηκολούθει την εργασίαν της συζύγου του, η δε ξανθή του γενειάς μόλις υπέκρυπτε μειδίαμα αφάτου αγαλλιάσεως. Εσκέπτετο ότι εντός ολίγων μηνών θα προστεθή κοιτίς βρέφους εις τον κοιτώνα των. Χθες μόνον έμαθε το χαρμόσυνον μυστικόν. Η παππαδιά το εξεμυστηρεύθη, την νύκτα, εις τα σκοτεινά, συστελλομένη να το είπη εις το φως της ημέρας.
Και ενώ εστήριζε τρυφερώς τα νυσταλέα βλέμματα εις την νεαράν του γυναίκα, διέβαινον ταυτοχρόνως ενώπιον της φαντασίας του σκηναί διάφοροι του παρελθόντος βίου, προσλαμβάνουσαι βαθμηδόν μορφήν ονείρου και συναρμολογούμεναι εν τη ταχεία αυτών και νεφελώδει διελίξει με την ευφρόσυνον συναίσθησιν της παρούσης ευτυχίας.
«ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ», Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009, ISBN: 978-960-03-4384-7, Δημήτριος Βικέλας «Ο ΠΑΠΑ-ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ», σελίδα 116.
Κλασική Ελληνική λογοτεχνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα ξεχασμένα εκείνα διαμάντια γραφής που, για κάποιο λόγο, έμειναν κλεισμένα σε σεντούκια λησμονιάς. Πόσο φως κουβαλούν στον ερχομό τους στην επιφάνεια. Και τι ατμόσφαιρα.
Καλησπέρα αγαπητέ φίλε.
Καλημέρα Γιάννη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως υπάρχουν διαμάντια γραφής και στην Ελληνική λογοτεχνία και χαρά στον που τα ανακαλύπτει.
Ατυχώς η συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων, για την νοοτροπία μου και την αίσθησή μου, αποδείχτηκε
εξαιρετικά μέτρια.
Να είσαι Καλά,
Καλό Σαββατοκύριακο :)