Στο κέντρο μονάχα, και στη σκιά των ταμάρινθων, εκτείνονταν οι πελώριες ανοιχτές καφετερίες τους. Εκεί τα βράδια αντάμωναν μεταξύ τους. Μόνο τα γκαρσόνια ήταν ακόμα ιθαγενείς, αλλά μεταμφιεσμένοι σε λευκούς – τα είχαν χώσει σε σμόκιν, όπως στο πλάι τους ήταν χωμένοι σε γλάστρες οι φοίνικες. Ως αργά τη νύχτα, στρογγυλοκάθονταν σε ψάθινες πολυθρόνες πίσω από τις γλάστρες με τους φοίνικες και τα γκαρσόνια με το σμόκιν, εκεί έβλεπε κανείς τους λευκούς να ρουφούν ηδονικά τα περνό τους, το ουίσκι με σόδα ή το μαρτέλ περιέ, φτιάχνοντας ένα συκώτι, σε πλήρη αρμονία με τα υπόλοιπα, πάντως αποικιακό.
Μαργκερίτ Ντιράς, “Φράγμα στον Ειρηνικό», Σύγχρονοι Ορίζοντες, Αύγουστος 2009, ISBN: 978-960-398-283-8, Μετάφραση: Θάνος Ελισαίος, «Μέρος Δεύτερο», Σελίδα 172.
Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό το απόσπασμα ενός άλλου κόσμου, πλην όμως έντονου σε παραστάσεις και βιώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Ολίγιστε. Όμορφη μέρα να έχεις.
Καλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΗ ανάγνωση μας γνωρίζει κόσμους πολλούς!
Να είσαι Καλά!