Αυτός που αφηγείται ξέρει συνήθως να εξηγεί καλά τα πράγματα και ξέρει να εξηγείται, το να αφηγείται κανείς είναι το ίδιο με το να πείθει ή να κάνει τον άλλον να τον καταλάβει και να δει, κι έτσι όλα μπορούν να κατανοηθούν, ακόμα και τα πιο επαίσχυντα, όλα συγχωρούνται αν υπάρχει κάτι για να συγχωρεθεί, όλα παραβλέπονται ή αφομοιώνονται ή ακόμα και γίνονται αντικείμενο συμπόνιας, το τάδε πράγμα συνέβη και πρέπει να το δεχτούμε από τη στιγμή που ξέρουμε ότι υπήρξε, να του βρούμε ένα χώρο στη συνείδησή μας και στη μνήμη μας που να μη μας εμποδίζει να συνεχίσουμε τη ζωή μας μόνο και μόνο επειδή συνέβη και επειδή το ξέρουμε.
Javier Marias, «αύριο στη μάχη να με σκεφτείς», Σέλας, 1997, ISBN: 960-7246-26-8, Μετάφραση: Βιβή Φωτοπούλου, Σελίδα 270.
Η δύναμη της αφήγησης είναι ουσιαστική και σημαντική. Ναι, θα συμφωνήσω μαζί με τον συγγραφέα αγαπητέ φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα σου
Καλημέρα Γιάννη,
ΔιαγραφήΘυμήθηκα τον "Ερωτόκριτο":
Απ᾽ ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη
να κάμουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο
κάνει και κλαίσι και γελούν τα μάτια των ανθρώπω.
Β. Κορνάρος, Ερωτόκριτος Α' 887-90
Να είσαι Καλά!