Έτσι έφυγε η ινφάντα μας με το γκριζογάλανο βλέμμα, η νυφούλα με τα ωραία κατάλευκα δοντάκια. Σαν έφυγε εκείνη, χάσαμε μια ανοιξιάτικη πνοή, μια αίσθηση σφρίγους και δροσιάς. Δεν ήταν ακριβώς η αίσθηση της αθωότητας ανάμεσά μας ή κάπως έτσι, αλλά, όταν την έβλεπα να παίζει ή την άκουγα να γουργουρίζει κι ύστερα να λέει τόσα λογάκια, θα μπορούσα να νιώσω αυτή τη ψευδαίσθηση, τουλάχιστον κάποιες στιγμές. Πέταξε μακριά το τρυγονάκι μας, κατά το βορρά. Έφυγε εκείνη που γεννήθηκε την αυγή μιας όμορφης ανοιξιάτικης μέρας. Και τώρα, μόλο που μεγαλώνουν οι μέρες, θαρρώ πως ξαναγυρίζουμε στα μαύρα σκοτάδια του χειμώνα.
Κλοντ Πιζάντ-Ρενό, «Η νύχτα και το χιόνι» Ψυχογιός, Πρώτη έκδοση: Σεπτέμβριος 1998, ISBN: 960-274-257-7, Μετάφραση: Μίρκα Σκάρα, Επιμέλεια-Επίμετρο: Μαρία Στεφανοπούλου, «ΓΑΜΟΙ», «ΛΑΟΥΡΑ Μαδρίτη – Φεβρουάριος 1722», Σελίδα 320.
Όμορφο απόσπασμα συναισθηματικής απώλειας. Δεν γνωρίζω το συγγραφέα Ολίγιστε και ευχαριστούμε, που μάς δίνεις τη δυνατότητα να το κάνουμε. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιάννη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική συγγραφέας η Ρενό. Αυτές τις μέρες διαβάζω το "Αγαπημένοι Απόντες" και το βρίσκω, και αυτό, εξαιρετικό!
(https://www.politeianet.gr/books/9789605910624-pujade-renaud-claude-melani-agapimenoi-apontes-269735)
Να είσαι Καλά,
Καλό ξημέρωμα!