Ποτέ δεν ήταν χαρωπή. Ήτανε πάντοτε σοβαρή και βαρύθυμη,
θα ’πρεπε να το έχω προσέξει νωρίτερα. Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, ποτέ δεν
ήταν ικανή να δει την άλλη όψη ή ν’ αλαφρώσει την κατάσταση. Η μόνη της
ανταπόκριση στις απαιτήσεις και τις διαθέσεις μου, στην παράφορη λαχτάρα μου
και, τέλος, στην απογοήτευσή μου, ήταν
μια ατέλειωτη και βασανιστική σιγή, μια συγκινητική, σιωπηρή και ηρωική υπομονή
που με άγγιζε συχνά, αλλά που δεν βοηθούσε ούτε εκείνη ούτε εμένα.
Έρμαν Έσσε: «Ροσάλντε», Εκδόσεις Καστανιώτη – FAQ, 2010, ISBN: 978-960-03-3734-1,
Μετάφραση: Φώντας Κονδύλης, Σελίδα 51.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν σε κάθε κατάσταση, είναι αλήθεια αυτό και άξιοι θαυμασμού βεβαίως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς οι δυστυχείς τί κάνουμε μου λες;
Που δεν καταφέρνουμε να ελαφρύνουμε μια κατάσταση;
Και την σιωπή μας; Πού την τοποθετείς;
Χαρακτήρες τί να πεις;
:)
ου μπλέξεις λένε
καλημέρα :)
Δεν υπάρχει, θαρρώ, άνθρωπος που, κατά περίπτωση, να μην μπορεί να βοηθήσει κάποιους, κάπως ημών συμπεριλαμβανομένων.
ΔιαγραφήΕμείς, "οι δυστυχείς", συνεπώς, μια χαρά πορευόμαστε στον κόσμο και εδώ που φτάσαμε λίγο δεν είναι!
Την σιωπή την τοποθετώ ψηλά, κυρίως όταν είναι εύλογη!
Όσο για τους χαρακτήρες πάντοτε βρίσκουμε κάτι να πούμε!
Καλό Απόγευμα :)