Ποιους

Διαβάσματα [087] - Επίκτητος

ἂν νῦν ἀμελήσῃς καὶ ῥᾳθυμήσῃς καὶ ἀεὶ προθέσεις ἐκ προθέσεως ποιῇ καὶ ἡμέρας ἄλλας ἐπ’ ἄλλαις ὁρίζῃς, μεθ’ ἃς προσέξεις σεαυτῷ, λήσεις σεαυτὸν οὐ προκόψας, ἀλλ’ ἰδιώτης διατελέσεις καὶ ζῶν καὶ ἀποθνῄσκων.

Αν τώρα αμελήσεις και αδιαφορήσεις, αν διαρκώς παίρνεις αποφάσεις επί αποφάσεων αναβάλλοντας ωστόσο από τη μια μέρα στην άλλη το ξεκίνημα της προσπάθειας, τότε δεν θα κατορθώσεις να βελτιωθείς αλλά – χωρίς να καταλάβεις πώς – θα μείνεις σε όλη σου τη ζωή άνθρωπος άσχετος, ίσαμε να πεθάνεις.

Επίκτητος, «Εγχειρίδιον», στιγμή, Αθήνα, 1997, ISBN: 960-269-127-4, Μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, Κεφάλαιον ΝΑ, εδάφιο 1, Σελίδα 102.

 

 

Με άλλα και αλλά

Μέρα, νύχτα

Ανάκουστα

Διαβάσματα [086] - Ντέλια Όουενς

Όντας εξασκημένη μετά από εκατομμύρια λεπτά μοναξιάς, η Κάια πίστευε πως είχε μάθει πια να είναι μόνη. Μια ζωή κοιτούσε το παλιό τραπέζι της κουζίνας, τα άδεια υπνοδωμάτια, τις ατέλειωτες εκτάσεις της θάλασσας και των χορταριών. Χωρίς κανέναν να μοιραστεί τη χαρά της για το φτερό που βρήκε ή για τη ζωγραφιά που τελείωσε. Απαγγέλλοντας ποιήματα στους γλάρους.

Ντέλια Όουενς, «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες», ΔΩΜΑ, 2019, ISBN: 978-619-84459-0-1, Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, «54. Αντιστρόφως», Σελίδα 435.

Ο Βίος Ενίοτε

Σχέσεις [7]

Διαβάσματα [085] - Κοσμάς Πολίτης

Σήμερα, δεν είναι το πεύκο μόνο που γέρνει για φιλί. Η θάλασσα λυσσασμένη από ερωτικό πόθο, του στέλνει τα φιλιά της κορφή κορφή πάνω στα κύματα, το τελευταίο θέριεψε, χιμάει κατά το βράχο και φτάνει ως το πεύκο που σειέται λιγωμένο. Πότε του γλείφει τα πόδια με λαχτάρα, πότε του αγκαλιάζει το κορμί, πότε φιλάει τα πράσινα γυαλιστερά μαλλιά του. Καθώς ορμάει, μουγκρίζει από το πάθος, έπειτα πάνω στο φιλί την πιάνει το παράπονο και φεύγει πάλι πίσω ψιθυρίζοντας γλυκόλογα υποταγής κι αγάπης. Πόσες ψαρόβαρκες, πόσοι ψαράδες θα πληρώσουνε με τη ζωή τους την ερωτική μανία. . .

Κοσμάς Πολίτης, «ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ», ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, 1990, σελίδα 88.

Μία στην καθαρεύουσα

Όσο, Τόσο [2]