“Είσαι τρελός” είπε. “Ναι, οι εραστές όντως απαιτούν χρόνο, ναι, είναι ξεροκέφαλοι και υπερενθουσιώδεις, αλλά όχι για πολύ, και έτσι ακριβώς θα πρέπει να είναι. Αυτός είναι ο ρόλος σου και επίσης η γοητεία σου. Επίσης ο δικός μου, μη λησμονείς, σαν ερωμένης σου, ακόμα και αν δεν είσαι παντρεμένος. Ο ρόλος μας στη ζωή δεν είναι να διαρκέσουμε για πάρα πολύ ούτε να επιμένουμε ή να χρονοτριβούμε, γιατί αν παραμείνουμε για πάρα πολύ η γοητεία φθίνει, η δυστυχία ξεκινά και συμβαίνουν τραγωδίες. Χαζές τραγωδίες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αυτοπροκαλούμενες τραγωδίες.”
Javier Marias, “All Souls”, Penguin Modern Classics, Αύγουστος 2012, ISBN: 978-0-141-38924-0, Μετάφραση: από τα Ισπανικά: Margaret Jull Costa – από τα Αγγλικά: αείποτε, Σελίδα 186.
Δύο κίσσες έφτασαν ποιος ξέρει από πού, έφεραν βόλτες μέσα στη ριπή του ανέμου σαν πλουμιστά κουρέλια από ύφασμα ή χαρτί και μούλωξαν στις μουριές, και πάλευαν να ισορροπήσουν στο κλαδί τους με άγαρμπο κουνιάρισμα και τσιρίδες, και όλο να τραμπαλίζονται αντιστεκόμενες με τραχιά σκουξίματα στον άνεμο που τις παράσερνε και τις αναφουφούλιαζε σαν κουρελόπανα ή κουρελόχαρτα. Στην ομήγυρη καταφτάνουν σε λίγο άλλες τρεις και άρχισαν τραμπάλα στα κλαδιά με άγριο ξεφωνητό.