«Έτσι γίνεται. Όποιος ξεκόψει από μόνος του από το
κοινωνικό σύνολο, αυτό δεν τον παρακαλάει και πολύ, τον βγάζει στην άκρη δίχως
καμιά λύπη κι όχι μονάχα αυτό, αλλά φροντίζει να του κόψει και κάθε δρόμο
επιστροφής, αν ποτέ ο ίδιος αλλάξει γνώμη»
Ίβο Άντριτς: «Η Δεσποινίδα», Εκδόσεις
Καστανιώτη – FAQ, 2010, ISBN: 978-960-03-4339-7, Μετάφραση: Χρήστος
Γκούβης, Κεφάλαιο 1, Σελίδα: 22.
Νομίζω πως ό,τι κι αν αφήσουμε μας αφήνει, από το πιό απλό ως το πιό σπουδαίο και ποτέ δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να ξανακερδίσουμε τα χαμένα επεισόδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμβαίνει συχνά πάντως τώρα πως γίνεται η αντικατάσταση στην επόμενη ανάγκη, άγνωστο.
Ίσως όλοι έχουμε τον τρόπο μας
Καλησπέρα :-)))
Χμ, και για να αστειευτώ, κάποια πράγματα δεν μας αφήνουν, όπως, π.χ., το ποδήλατο. (Και) για την κατάσταση αυτή δεν θα είχα κάτι διαφορετικό από τη μαγική λέξη-πασπαρτού: Εξαρτάται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα και
Καλή Εβδομάδα Στέλλα
:)