Γιατί ακόμα κι εκεί, στις καπνοδόχους, στα
διαλείμματα ανάμεσα σε όλα εκείνα τα μαρτύρια υπήρχε κάτι που έμοιαζε με
ευτυχία. Όλοι με ρωτούν μονάχα για τα δεινά, για τις «φρικαλεότητες»: παρόλο
που για μένα αυτή ακριβώς η ανάμνηση είναι που αξίζει περισσότερο από όλες να
θυμάμαι. Ναι, γι’ αυτά, για την ευτυχία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, θα έπρεπε
να τους μιλήσω την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν.
Αν με
ρωτήσουν βέβαια. Κι αν δεν το ξεχάσω κι εγώ.
Ίμρε Κέρτες, «Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο», Καστανιώτης
- FAQ, 2010, ISBN: 978-960-03-4206-2, Μετάφραση: Γιώτα
Λαγουδάκου, Κεφάλαιο 9, Σελίδα 208.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου